Więzi z miejscem – narracyjne (re)konstruowanie tożsamości w rodzinie po-jugosłowiańskiej
Place Attachment and Narrative (Re)construction of Identity in a Post-Yugoslavian Family – the Case of Barbara

Summary/Abstract: Jest to kolejny artykuł z cyklu, w którym przedstawiono wyniki pracy analitycznej oraz interpretacyjnej z realizacji projektu „Migrujące biografie – potomkowie reemigrantów z Bośni w procesie rekonstruowania tożsamości. Pedagogiczne atrybuty przekazu międzygeneracyjnego w świetle historii życia”. Inspiracją do podjęcia badań były tożsamościowe identyfikacje mieszkańców powiatu bolesławieckiego na Dolnym Śląsku, którzy w 2018 r. mówili o sobie „My, Polacy z Jugosławii”, choć wielu z nich nigdy nie było w Jugosławii, a kraju tego od 1995 r. nie ma na mapie świata. W tekście dokonano analizy procesu konstytuowania się tożsamości na podstawie znaczenia, jakie jedna z uczestniczek badań, Barbara, nadała przestrzeni i miejscom, które dla niej stały się zarówno źródłem wiedzy na temat własnej tożsamości, jak i inspiracją do podejmowania aktywności ukierunkowanej na zmianę otaczającej ją przestrzeni publicznej.Odwołując się do opisu miejsca jako przestrzeni geograficznej, korzystałam z dwóch podejść teoretycznych. Pierwsze z nich reprezentuje socjolożka Martina Löw, która proponuje spojrzenie na przestrzeń z perspektywy ponowoczesnej. Drugie zaś opracowane jest przez dwóch psychologów społecznych i środowiskowych, tj. Leilę Scanell i Roberta Gifforda. Te dwie propozycje teoretyczne traktuję jako przykłady narzędzi interpretacyjnych, które z jednej strony ułatwiają zrozumienie możliwych sposobów odczytywania więzi człowieka z miejscem, przestrzenią materialną i symboliczną oraz uwzględniają emocjonalne, kognitywne i społeczne wyznaczniki relacji z przestrzenią, a z drugiej – pozwalają na rozpoznanie siły i znaczenia związku z przestrzenią, która staje się rdzeniem biograficznie konstytuowanej tożsamości.

• Details
• Contents