Moc Zbroszy Dużej
Zbrosza Duża's Power

Summary/Abstract: Zbrosza Duża leży niedaleko Grójca, na granicy trzech dawnych parafii: Promna, Goszczyn i Jasieniec. Wbrew nazwie, to mała wioska, licząca zaledwie kilkadziesiąt niedużych gospodarstw, w dodatku mocno rozrzuconych. Jak na tę część Mazowsza, Zbrosza jest dość biedna, jej mieszkańcy to ludzie religijni. Do kościoła w Jasieńcu daleko: 10–12 kilometrów; dla spracowanych ludzi, a szczególnie starszych i dzieci, zwłaszcza zimą, to odległość prawie nie do przebycia. Ksiądz Czesław Sadłowski wprost po seminarium trafił do pracy w Jasieńcu. Kościół spory i księży dosyć, tylko jakby za mało wiernych. „Skoro ludziom za daleko do kościoła — pomyślał młody wikary — to może trzeba, żeby kościół poszedł do ludzi...” Podczas kolędy w najodleglejszej części jasieńskiej parafii, w Leźnym, Zbroszy, Pelinowie i sąsiednich wioskach, ksiądz Sadłowski nasłuchał się o złej drodze, braku dojazdu, chorobach starych ludzi i o tym, że nie ma kto uczyć dzieci religii. Jesienią 1968 mieszkający pośrodku wsi gospodarze Janina i Wacław Wójcikowie postawili nową oborę — trzy pomieszczenia z pustaków z letnią kuchnią do gotowania dla zwierząt. Ale 5 stycznia 1969 Wacław Wójcik umarł i wdowa z trojgiem małych dzieci nie miała już głowy do hodowli. Przyszli do niej ludzie czy ksiądz — już nie pamięta — żeby dała tę letnią kuchnię dla dzieci na religię. 7 marca 1969 Kuria Metropolitalna udzieliła zgody na odprawianie mszy w Zbroszy, a trzy dni później odbyło się tam pierwsze nabożeństwo.

• Details
• Contents