Antropologiczny wymiar kenozy w pismach Hansa Ursa von Balthasara
An anthropological dimension of the kenosis in the writings of Hans Urs von Balthasar

Summary/Abstract: Artykuł podejmuje zagadnienie życia i śmierci człowieka pozostających w związku z życiem i śmiercią Chrystusa w kluczu kategorii kenosis, zaproponowanej przez szwajcarskiego teologa Hansa Ursa von Balthasara. Podstawą antropologicznego ujęcia kenozy staje się kenotyczne życie Trójjedynego Boga, które wydostaje się na zewnątrz i dociera do stworzenia. Wewnątrzboska kenoza Trójcy uzewnętrznia się najpierw w akcie stworzenia, a następnie w określonym momencie historii zbawienia w posłaniu Syna. Odwieczny Bóg uniża się, wkraczając w rzeczywistość świata, i podejmuje walkę na krzyżu o człowieka, odsłaniając w zewnętrznym przejawie uniżenia swoją miłość w pełni. Kenotyczny sposób życia Boga staje się jednocześnie podstawą, źródłem i możliwością kenotycznego sposobu istnienia i posłannictwa osoby ludzkiej, której istota sprowadza się do relacyjnego trwania, wywodzącego się „z” miłości Boga i zmierzającego „ku” wspólnocie miłości z Nim. Teolog istnienie człowieka widzi jako podarowane, a jednocześnie zadane. Od samego początku zmierza on w kierunku śmierci, gdyż nie egzystuje inaczej jak tylko w sposób śmiertelny. Jednocześnie śmiertelny sposób istnienia człowieka przybiera kenotyczny rys drogi, na której wchodzi on w ślady Paschy Chrystusa. Kenotyczne istnienie staje więc przed człowiekiem jako zadanie życiowe, które upodabnia go i przybliża do Boga. Ograniczony ze swej natury i grzeszny, przez dzieło zbawienia Trójjedynego Boga człowiek został uzdolniony do życia wiecznego. Tu zaznacza się związek życia doczesnego i wiecznego, gdzie śmierć odgrywa znaczącą rolę tak dla doczesności, jak i wieczności człowieka. „Umieranie w życiu”, jak i „oddanie się w śmierci” są drogą człowieka do wiecznej komunii z Trójjedynym Bogiem.

• Details
• Contents