Model improwizacji polifonicznej na tle popularnych metod improwizacji w muzyce rozrywkowej
A model of polyphonic improvisation against the popular methods of improvisation in music entertainment

Summary/Abstract: Artykuł składa się z dwóch części. Pierwsza z nich, bardziej ogólna, zawiera opis zjawisk związanych z improwizacją, zwłaszcza gitarową, z wyszczególnieniem problemów wykonawczych stojących przed improwizatorem. Dwa punkty widzenia zostały przedstawione: pierwszy, szczegółowy, opisuje po kolei elementy muzyki i ich znaczenie w procesie improwizacji, drugi bardziej ogólny mówi o zjawiskach, których nie da się opisać, ani analizować w prosty sposób, bądź są inne w przypadku każdego utworu. Należy do nich interakcja pomiędzy członkami zespołu, wyrażanie emocji poprzez muzykę i problematykę poszukiwań własnego głosu w sztuce. Ta część zawiera jeszcze opis trzech zupełnie różnych podejść do improwizacji na gitarze. Pierwsza to wykorzystanie centrum tonalnego (wzbogaconego napięciami dominantowymi), druga metoda polega na połączeniu harmonii utworu ze stosowanymi skalami (stosowana w muzyce fusion), trzecia polega na ścisłym wykorzystaniu dźwięków akordowych w improwizacji bez stosowania skal (charakterystyczna dla muzyki bebop). Druga część tekstu zawiera opis szczególnego rodzaju improwizacji polifonicznej z wykorzystaniem tappingu oburęcznego na gitarze. Model ten stoi w opozycji do trzech wcześniej przedstawionych sposobów rozumienia improwizacji gitarowej. System opiera się zarówno na metodach stosowanych w polifonii renesansu i baroku (m. in. melodia wiodąca Cantus Firmus, reguły kontrapunktu), jak i na założeniach jednogłosowej improwizacji bebopowej (wykorzystanie dźwięków wiodących, rozwiązania charakterystyczne dla czterodźwięków naturalnych). Opis ten nawiązuje do pierwszej części artykułu, grupując zagadnienia wokół poszczególnych elementów dzieła muzycznego. Ta część zawiera uwagi i spostrzeżenia zebrane w ciągu ośmiu lat poszukiwań własnej drogi muzycznej autora.

• Details
• Contents