Niepodległościowcy z okresu „Solidarności” i ich stosunek do Rządu RP na Uchodźstwie
The independence in the period of "Solidarity" and its relationship to the Polish Government in Exile

Summary/Abstract: Na wstępie muszę przeprosić, że w moim referacie parokrotnie będę się powoływał na działalność niewielkiego Ugrupowania Niepodległościowego „Zamek” – ale w nim uczestniczyłem od początku, toteż najlepiej znam jego problemy, podobne przecież do problemów innych ugrupowań niepodległościowych w całej Polsce. Właściwie wraz ze zlikwidowaniem ostatnich niepodległościowych oddziałów partyzanckich w Polsce nastąpiło pewne pogodzenie się z realnie istniejącymi stosunkami; nieśmiałe próby nawiązywania do tradycji niepodległościowej, np. w pewnych kręgach harcerskich, spotykały się z gwałtowną reakcją bezpieki i dla znacznej części społeczeństwa polskiego istnienie Rządu RP na Uchodźstwie przestało się liczyć. Sytuacja zmieniła się dopiero w latach 70., gdy po stłumieniu przez władze buntów robotniczych i studenckich powstały nowe ruchy opozycyjne, jak np. Komitet Obrony Robotników, czasem budowane z myślą o odzyskaniu niepodległości albo przynajmniej z nadzieją na uzyskanie większej niezależności od Moskwy. Najstarszym był „Ruch”, powstały zresztą już w roku 1965, następnie „Nurt Niepodległościowy” (1976), Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela (1977) czy Komitet Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu (1979). Były to jednak ugrupowania nieliczne, elitarne, bardziej masowy charakter miała tylko Konfederacja Polski Niepodległej (1979). Dopiero powstanie „Solidarności”, a zwłaszcza stan wojenny, spowodowały, że do społecznej świadomości dotarło, iż istniejąca władza w dotychczasowej formie powoli traci swe wpływy. Oczywiście, dla milionów ludzi zrzeszonych w „Solidarności” ten fakt nie przeradzał się w jakąś konkretną ideę polityczną, raczej tylko w zakwestionowanie dotychczasowej władzy komunistów.

• Details
• Contents