Odnos prema socijalnoj ekologiji u djelima predstavnika frankfurtske i čikaške sociološke škole mišljenja
Relation to Social ecology in the works of the Frankfurt and Chicago representative sociological schools of thought

Summary/Abstract: Socijalna ekologija kao podoblast sociologije razmatra vezu između društvenih i prirodnih nauka, interpolirajući istovremeno odnos čovjeka i prirode kao kauzalno deterministički uvjetovan. Historijat nastanka socijalne ekologije vezuje se za niz značajnih imena u području filozofije i sociologije, poput začetnika Murraya Boockina, rodne dimenzije problema koja je zastupljena u djelima autorica Karen Waren, Ivanke Buzov, Marije Geiger i mnogih drugih autora/autorica. Osobito značajan doprinos nastanku i razvoju socijalnoekološke misli dali su predstavnici frankfurtske filozofske i sociološke škole mišljenja i čikaške sociološke škole mišljenja. Frankfurtski krug mislilaca sa eminentnim istraživačima poput Theodora Adorna, Horkheimera, Herberta Marcusea, Maxa Schelera, Ericha Fromma usmjerio se na kritiku antropocentrizma u kulturi, osobito segmenta potrošačke kulture kao one koja utječe na kreiranje principa suprotnih idejama sadržanim u začetku i nastanku prosvjetiteljstva. Prosvjetiteljstvo kao pokret nastaje sa vjerom u snažnu moć umstvene kategorije humaniteta, a završava masovnim egzekucijama u logorima smrti. Antropološka dimenzija problema na izuzetan način je opisana u Schelerovom djelu Položaj čovjeka u kozmosu, u kojem se opisuju efekti tehničko-tehnoloških promjena na svijest čovjeka i odnos prema oikosu i ethosu kao fundamentalnim kategorijama koje određuju njegovo bivstvovanje. Čikaška škola je reprezentant socijalno-ekološkog zadiranja u prostor urbanih struktura gradova, a najpoznatiji predstavnici te škole su Robert Park, Louis Wirth, Jane Addams i Ernest Burgess. Ta škola je pomogla prelazak sa humane ekologije na socijalnu ekologiju i ujedno pomogla obogaćivanje i utemeljivanje socijalne ekologije kao discipline. Objedinjene u svojim nastojanjima da potpomognu razumijevanju neprekidne i konzistentne veze u odnosu između čovjeka i prirode, naglašavajući pritom negativne posljedice nekontroliranog napretka civilizacije, te škole su potpomogle razvijanje socijalno-ekološkog diskursa u humanističkim naukama, uz težnju za razvojem ekološke kulture kao jedine moguće paradigme za opstanak u budućnosti.

• Details
• Contents