Bazična moć poetske artikulacije traume (o poeziji Mustafe Zvizdića)
The basic power of poetical articulary trauma (about the poetry of Mustafa Zvizdić)

Summary/Abstract: Premda napisane u velikom razmaku od dvadesetak godina, tri pjesničke zbirke Mustafe Zvizdića Igre voskom (1997), Praški metro (2016) i Na šahovskom turniru (2018) knjige su čvrstog poetičkog kontinuiteta. Možda jedina njegova pjesma, od svih stotinu objavljenih, koja odstupa od poetičkog kontinuuma jeste prolog Igara voskom – ˝Bio sam˝. Odlikuje je ekspresivna modernistička imaginacija artikulirana serijama metafora koje spajaju bića, pojave i predmete suprotstavljenih ili međusobno isključivih značenja, s jasnom referencom na konkretan apokaliptički hronotop u kome sile zla brišu i ravnaju sve pa i standardne binarne opreke: visoko – nisko, ljeto –zima, djetinjstvo – zrelost, rođenje – smrt. Pjesma je tu gdje jeste da nas in medias res uvede u tematiku zbirke, u jedan hipertraumatizirani pervertirani prostor, ali i da bi pokazala da se poezija može pisati na takav, tradicionalni način, te kako bi odigrala ulogu mjernog instrumenta za poetičke otklone koji će uslijediti već od prve, a napose druge sljedeće pjesme po kojoj je zbirka s punim opravdanjem ponijela naslov Igre voskom.

• Details
• Contents