Metodologija istoriografije kod Ibn Halduna
Ibn Haldunova metoda izučavanja istorije zasnovana je na kritičkom i analitičkom pregledu tradicionalne istoriografske metodologije u islamskoj civilizaciji. Kako je smatrao da „društvo“ poseduje zasebno vremenito postojanje, Ibn Haldun pod koncepcijom istorije ne podrazumeva zapečaćenu prošlost. On smatra da vitalna istorija još uvek traje i da savremeno doba sačinjava jedan od njenih delova. S druge strane, on smatra da u istoriografiji kao nauci treba razlikovati objektivne istorijske događaje kao doživljaje „društva“ i subjektivne istorijske prenose. Da bi omogućio pristup objektivnim istorijskim događajima, Ibn Haldun je zaključio da istoriografija treba da se otrgne od tradicionalnog prenosilačkog duha i da se što više posveti obrazlaganju geopolitičkih, ekonomskih, kulturoloških i jednom rečju civilizacijskih okolnosti društava čija se istorija obrađuje. Jedino putem ovakve indukcije, on smatra, istoriografija može da razluči istinite i netačne istorijske prenose. Nakon obrazlaganja induktivne metode, drugi metodološki korak u Ibn Haldunovoj istoriografiji jeste utemeljenje novih relevantnih koncepcija i termina koji su pripremili put za pojavu nove „unapređene analitičke istoriografije“, ili, kako je on to nazivao, nove „društvene nauke (’ilm al-’umran)“. Najzad, u trećem metodološkom koraku, slavni muslimanski mislilac je na osnovu svoje teorije o suštini istorije i njenom osnovnom predmetu, čovekovom društvu, zaključio da „drušvena nauka“, koristeći svoje potencijale, treba da predloži sistematizovane sheme za savršeni oblik čovekovog društvenog života unutar njegove civilizacije.
More...
