Bezradność
The helplessness

Summary/Abstract: Śmierć Stalina w 1953 roku nie zatrzymała systemu sowieckiego w jego bezwzględności. Nadal przez kolejne dekady więzienia i łagry odbierały ludziom godność, a często i życie. Postalinowski „archipelag” nie przemielał już całych społeczności, jak w latach 30. Teraz obezwładniał wybranych, a wobec „szczególnie niebezpiecznych”, których uznał za zdeklarowanych wrogów, stosował metody porażające skutecznością. Anatolij Marczenko, prosty robotnik, wykroczył poza swoje środowisko – stał się świadomym przeciwnikiem systemu, wypowiedział posłuszeństwo (zob. „Karta” 74). Był za to skazywany sześciokrotnie, a swoje doświadczenie z pobytu także we „włodzimierce” – najsłynniejszym więzieniu dla politycznych – zapisał, by pokazać, jak dalece ZSRR zastygł w swej spotworniałej postaci. Pisał jako wolny duchem człowiek, który wie, że odebranej mu wolności już nie odzyska.

• Details
• Contents