Nuncjusz w Wiedniu arcybiskup Antonio Eugenio Visconti a Polska w dobie pierwszego rozbioru
Nuncio Archbishop Antonio Eugenio Visconti of Vienna and Poland durring the Time of the First Partition

Summary/Abstract: W okresie pierwszego rozbioru Rzeczypospolitej, któremu bezskutecznie usiłowała zapobiec dyplomacja papieska, istotną rolę w zabiegach Rzymu ratowania sytuacji – zarówno suwerenności Polski, jak i Kościoła polskiego przypadła nuncjaturze wiedeńskiej. Jakkolwiek Austria w ostatnim momencie zrywając dotychczasowy sojusz z państwami katolickimi przeszła na stronę państw akatolickich, to wśród trzech mocarstw zaborczych jedynie Wiedeń był skłonny uwzględniać niektóre postulaty Stolicy Apostolskiej. Zarazem odgrywająca kluczową rolę na scenie politycznej caryca Katarzyna II o ile nie liczyła się ze Stanisławem Augustem, to musiała liczyć się z cesarzową Maria Teresą. Z tych to względów wynikało duże znaczenie nuncjatury wiedeńskiej w zabiegach Rzymu o obronę Kościoła katolickiego w Polsce, zwłaszcza pod zaborem austriackim i ważna rola papieskich dyplomatów prowadzących rokowania w tych sprawach: arcybiskupów Viscontiego i Garampiego. Jakkolwiek nie osiągnęli oni z oczywistych powodów głównego celu zabiegów, czyli wsparcia przez cesarzowa Marie Teresę działań Stolicy Apostolskiej występującej w obronie Polski, to udało im się skłonić Marie Teresę do wystąpienia w obronie Kościoła katolickiego w Polsce.

• Details
• Contents