IVO ANDRIĆ I IZGRADNJA (POST)JUGOSLOVENSKIH NACIONALNIH KANONA - SRPSKI PRIMER
IVO ANDRIĆ AND THE CONSTRUCTION OF (POST)YUGOSLAVIAN NATIONAL CANONS - THE SERBIAN EXAMPLE

Author(s): Saša Ilić
Subject(s): Studies of Literature, Bosnian Literature, Croatian Literature, Serbian Literature, Nationalism Studies
Published by: Akademija Nauka i Umjetnosti Bosne i Hercegovine
Keywords: Ivo Andrić; literature; national canons; Serbia;
Summary/Abstract: Godina koja je na izmaku, u kulturnom i političkom smislu, protekla je u Srbiji u znaku jubileja Ive Andrića i otvorenog kosovskog pitanja, odnosno pokušaja da se taj problem nekako reši. Ma koliko izgledalo čudno, poteškoće do kojih se dolazi prilikom nastojanja da se ova pitanja iznova promisle dolaze iz sfere kulture. Preciznije rečeno, iz zvaničnog poimanja kanona u širem smislu. I Andrić i Kosovo predstavljaju jugoslovensku zaostavštinu, i Andrić i Kosovo su tokom vremena postali figure koje u srpskom kulturalnom pamćenju imaju mito-motoričku funkciju identitarnog procesa. Kosovo je to postalo u devetnaestom veku ali bi se moglo reći da je tek osamdesetih godina prošlog veka reaktivirano kao mnemotehnička platforma za (re)konstrukciju srpskog nacionalnog identiteta, dok je Andrić intervenišući književno u rezervoar kolektivnog pamćenja postao bitna figura transfera dužničkog, odnosno kanonskog sećanja. Zbog toga će Jovan Deretić ovako pozicionirati Andrića unutar srpskog kanona: “Kao i drugi naši veliki pisci, od Domentijana i Teodosija, preko Njegoša i Laze Kostića, do Crnjanskog i Dedinca, Andrić je pesnik svetlosti, i u njegovom delu doživljaj svetlosti najviši je izraz duhovnog iskustva, vrhunac u kojem čovek kao da se oslobađa zakona zemaljskih i sam postaje svetlosno biće.” Moglo bi se reći da ova vrsta prepoznavanja kanonskog teksta, koji je Deretić video u Andrićevom delu, nadilazi granice književno-istorijske interpretacije i revalorizacije i prelazi u mističku ekstazu, ravnu biblijskim momentima prepoznavanja kanonskih knjiga. S razlogom, Jan Asman govori o religioznim aspektima figura sećanja, koje po njemu, imaju funkciju da “uprisutne fundirajuću prošlost”. Tome u prilog ide i fenomen svetlosti o kome govori Deretić, jer ukoliko bismo tragali za leksičkim materijalom kojim je ta svetlost posredovana u Andrićevim književnim tekstovima, ne bismo mogli da nađemo previše primera, osim ako se ne radi o jezičkoj reprezentaciji višegradskog mosta. Postavlja se pitanje odakle onda dolazi ova izvanknjiževna svetlost koja pojedinca “oslobađa zakona zemaljskih”. Svakako da se radi o mehanizmu koji nadilazi pitanja jednog dela i jednog autora i tiče se problema konstituisanja zajednice sećanja koja postavlja okvire za raspolaganje prošlošću. Izvan tih okvira ne postoji ni zajednica, ni literatura, izvan toga je prostor zaborava. Tako funkcioniše kanon.

• Details
• Contents