Author(s): Author Not Specified / Language(s): Serbian
(Serbian edition)
Isticanje etničkog pluralizma Vojvodine predstavlja opšte mesto u retorici pokrajinskih političara, medija i predstavnika civilnog društva. Činjenica da na području Vojvodine žive pripadnici velikog broja nacionalnih manjina u toj se retorici uzdiže kao prednost i vojvođanska vrednost. Ovo naglašavanje višeetničnosti nije slučajno. Tokom raspada bivše Jugoslavije, multietnički karakter vojvođanskog društva često je bio na udaru. U sudaru sa heterogenom prirodom društva, novi politički ideal - nacionalna država - vrlo brzo je oslobodio svoje destruktivne potencijale. Nacionalistička histerija, nasilje, reduciranje prava i omalovažavanje vodile su marginalizaciji i izolaciji manjina, njihovom zatvaranju u uske granice vlastite etničke grupe, povlačenju iz sfere javnosti, iseljavanju u matične, odnosno treće države. Nakon 5. oktobra 2000. godine učinjeni su stanoviti pomaci u saniranju posledica Miloševićevog režima. Ti su pomaci, međutim, bili i ostali polovični. Donet je, recimo, zakon o Zaštiti prava i sloboda nacionalnih manjina, ali ne i zakon o načinu izbora i nadležnostima nacionalnih saveta. Na nivou republike i pokrajine formirani su, nakon zaoštravanja međuetničkih odnosa u Vojvodini, saveti za nacionalne manjine, ali oni, lišeni bilo kakvog realnog uticaja, vegetiraju pretvoreni u fasadne institucije. Spremnost države da se obračuna sa govorom mržnje i etnički motivisanim napadima je, najčešće, izostajala, što je kod manjina stvorilo utisak o selektivnoj primeni krivičnih paragrafa. Kampanja koju je, u cilju protežiranja tolerancije, svojevremeno vodilo Ministarstvo za ljudska i manjinska prava završila je neuspehom. Ni sadašnji projekat koji sprovodi Pokrajinski sekretarijat za upravu, propise i nacionalne manjine, neće uspeti ako njegovi napori na afirmisanju tolerancije i multikulturalizma ne budu snažno podržani od strane važnih društvenih podsistema.
More...