DRUGAČIJA PERSPEKTIVA CRNOGORSKOG 20. VIJEKA
Review of: Milan Šćekić, Izmišljanje istorije – Osvrt na tumačenje istorije Crne Gore 20. vijeka, CENTAR ZA GEOPOLITIKU, Podgorica, 2024. str. 284.
More...We kindly inform you that, as long as the subject affiliation of our 300.000+ articles is in progress, you might get unsufficient or no results on your third level or second level search. In this case, please broaden your search criteria.
Review of: Milan Šćekić, Izmišljanje istorije – Osvrt na tumačenje istorije Crne Gore 20. vijeka, CENTAR ZA GEOPOLITIKU, Podgorica, 2024. str. 284.
More...
Review of: Aleksandar R. Miletić, Stambeni pakao – sistem kontrolisane stanarine u Jugoistočnoj, Istočnoj i Srednjoj Evropi 1914–1930, INSTITUT ZA NOVIJU ISTORIJU SRBIJE, Beograd, 2024. str. 317.
More...
Review of: Igor Radulović, Miloš Vukanović, Ratni zločini 90-ih u presudama crnogorskog pravosuđa, CENTAR ZA GRAĐANSKO OBRAZOVANJE, Podgorica, 2024. str. 53.
More...
Review of: Marko Nedić: Poetički izazovi i drugi ogledi, Akademska knjiga, Novi Sad, 2023
More...
The article focuses on how state regulations of academic promotion affect research and publication policies. The text highlights other factors that exercise pressure on researchers: the mechanisms of funding research, the political conjuncture, and the dominant ideology. The author claims that excessive regulation in the academic sphere does not stimulate genuine contributions to knowledge, nor does it encourage researchers to enlighten society, i.e. inform the general public about discoveries and ideas in the respective field.
More...
This essay expresses subjective objections to some characteristic features of academic writing and publishing. The focus is on pursuing the required number of publications related to the authors' career growth and the consequences of meeting this requirement. Some of the problems associated with selecting the texts in the scientific publications and their evaluation according to the requirements of scientometrics are highlighted. An increasingly widespread model of scientific texts and the formal requirements it imposes are also commented on.
More...
The article outlines the international discussions surrounding the evaluation of research to demonstrate the evolution of the concept of "impact" – from impact solely as a contribution to knowledge, through impact as a contribution to knowledge and the economy, to impact as a contribution to knowledge, the economy, and society. It discusses two approaches to evaluating societal impact and analyses the current state of research evaluation in Bulgaria. In conclusion, the argument is made that societal impact should be systematically evaluated also in Bulgaria.
More...
Literature is an art studied as a discourse through the discourses of the humanities. Art academies form musicians, artists, etc., whereas the literary academy – teachers and researchers. As a discourse, literature provokes interest through its ability to present while hiding, i.e. as an allegory to unveil, its contextualisation being its flip side. The interpretative approach produces essays that do not satisfy academic criteria because they do not provide teachable knowledge or articulate messages, nor do they refer to or upgrade the existing research field, as they decline continuity and any will for belonging to the academic community through reproducing its language. The integration of the two approaches is possible, however, in the reconsideration of literature as an emerging reality.
More...
This paper offers observations on some of the recently established practices in academic publishing in the field of humanities that directly relate to the introduction of minimum national requirements for the scholarly activity of aspirants for academic promotion. The enactment of the science metrics has mobilized the scientific community to strive for multiple academic publications and an increase in their citation rate. A troubling question as to whether the quantification of science diminishes its quality arises. On the other hand, the new requirements provoke the emergence of a number of pragmatic publishing strategies, some of which are at contradiction with academic ethics.
More...
Academic journals serve as a mediator for scholarly communication, promoting the dissemination of knowledge and innovation across academic disciplines. This article examines the structure and components of academic journal articles, highlighting their central role in sharing original research, presenting literature reviews, and scaffolding academic discourse. Additionally, we outline the distinguishing characteristics of different types of journals, including research journals, peer-reviewed journals, open access, and limited access journals. Understanding these factors would help young researchers, scholars and the whole academic community successfully navigate in the complex environment of academic journals, ensuring effective spreading of their work in the respective fields. A special attention is drawn to the editorial policies of "Luboslovie", an annual journal of the Faculty of Humanities at Konstantin Preslavsky University of Shumen. Those policies aim to build a reciprocal dialogue between the editorial team and the authors to improve the quality of academic writing in line with the requirements set by the world databases to increase the bibliometric index.
More...
The paper traces the authors’ experiences of scholarly publishing in Bulgaria. Several lines are outlined that represent the editorial and publishing work especially in a journal with an interdisciplinary character in foreign languages. This proves to be a challenge for the authors and the international board. The text also presents observations on the quality of the articles offered and problems with authors wishing to grow in the academic hierarchy.
More...
The central theme of the project focuses on training a new generation of creative professionals with an entrepreneurial spirit and innovators in the field of counseling and guidance, capable of developing and utilizing socio-emotional skills to meet current and future challenges faced at the workplace in order to provide more efficient services to clients.
More...
Postoji jaz između javnog i privatnog života, i smatram da taj jaz i treba da ostane jaz. To nije problem, samo jaz. Jer, radi se o dva režima življenja koji postoje da bi se međusobno isključivali ili potirali. Danas, više nego ikada, taj jaz treba održati, budući da društvena mašinerija koja je u ovoj zemlji na delu ne dozvoljava harmoniju u životu koji sadrži obe dimenzije. Ne mogu da zaboravim priču o Džefersonu (možda je on u pitanju, možda i nije), koji je nakon inauguracije odšetao kući sam. Nekada u prošlosti umetnik je sigurno mogao biti istinski predstavnik plemena van njega i u njemu; sigurno je mogao imati i plemenski ili rasni senzibilitet i lični izraz tog senzibiliteta. Postojali su prostori i mesta u koje je neko mogao da stupi i da se ponaša kao pojedinac u okrilju zajednice. Ostaci toga mogu se ponekad videti u crnačkim crkvama gde ljudi uzvikuju. Tu se radi o nečijoj posve ličnoj žalosti i ličnom izrazu iskazanim među ljudima kojima se veruje. Iskazanim u okrilju zajednice. Bez obzira na to što onaj koji nešto uzvikuje izvodi nekakav krajnje subjektivan ritual, ostali nastupaju kao zajednica utoliko što pružaju zaštitu tom pojedincu. Tu je, dakle, istovremeno prisutan i javni i privatni izraz. To je nemoguće preneti u druge sfere života. Zato činim nešto što se nameće samo, a to je da se trudim da svoj život sklonim od očiju javnosti koliko god je to moguće; to nije zbog toga što mi je život naročito zanimljiv već je naprosto važno da on ostane privatan. Tako sve što učinim javno može biti ozbiljno.
More...
To je pravo pitanje i mislim da je i prigodno prvo koje skreće pogled sa srodnog pitanja, koje mu možda i prethodi: da li univerziteti treba da podučavaju vrednosti? To „da li” provlači se kroz debate poznog dvadesetog veka u nekoliko oblika. Pojedine discipline se ponose time što su im intelektualna istraživanja lišena vrednosti, a potraga za „objektivnošću” u srži je njihovih tvrdnji, tvrdnji koje se tumače kao ono što izdiže te discipline daleko iznad interpretativnih disciplina.
More...
Provela sam mnogo vremena kao viša urednica u izdavačkoj kući Random House – oko devetnaest godina – odlučna u tome da uvrstim što više sjajnih afroameričkih pisaca u izdavački katalog. Nekoliko projekata koje sam predložila uredničkom odboru bilo je prihvaćeno: knjige Toni Kejd Bambare, Andžele Dejvis, Gejl Džouns i Hjua Njutona, između ostalih. Izuzev autobiografije Muhameda Alija, prodaja je bila nezadovoljavajuća. Dotakli smo se jednom ove teme na prodajnoj konferenciji, kada je regionalni prodavac rekao da je nemoguće prodavati knjige „sa obe strane ulice”. Hteo je da kaže kako većinu knjiga kupuju belci, a crnci tek nekoliko, ako ih uopšte i kupuju.
More...
Pod kakvim god premisama istraživana, da li posmatrana kroz ontološke kategorije ispitivanja granica i mogućnosti izrecivog, ili ransijerovski, kroz političke kategorije isključivanja određenih glasova, dijalektika tišine, praznine, prećutanog, neiskazivog (mnoštvom označitelja jezik se šali sa nama), na planu poetika i vrednovanja književnih dela oscilira između uspeha i neuspeha, moći i nemoći, poverenja i nepoverenja. Stvaralaštvo Toni Morison tu često napornu razmenu posledica igre gluvih telefona između jezika-sredstva i jezika-subjekta, utišava sugerisanjem važnosti dometa i pokušaja da se nešto iskaže i, pomalo paradoksalno, vraća primarnu, komunikativnu funkciju u odnos ta dva, u njihovo sučeljavanje.
More...
Povodom smrti Toni Morison (1931–2019), profesorka emerita postkolonijalne književnosti na Univerzitetu u Kentu Lin Ines napisala je čitulju za The Guardian, koju završava „prikladnim epitafom” tako što autorki daje poslednju reč citirajući deo njenog Nobelovog govora: „Mi umiremo. To bi mogao biti smisao života. Ali koristimo jezik. To bi mogla biti mera naših života” (Innes, 2019; nav. prema Morison, 2024: 31). Za Morison, jezik je značajan ne samo kao sistem već i kao „živo biće nad kojim imamo kontrolu”, ali uvek oprezno i imajući na umu da je ono što se čini pomoću jezika „čin sa posledicama” (Innes, 2019; Morison, 2024: 29). Prihvatajući deo odgovornosti za ono što piše (jer drugi deo odgovornosti snose čitaoci, čija subjektivnost delima daruje život), jedina afroamerička spisateljica koja je dobila Nobelovu nagradu (1993) ponosno ističe da je njeno pisanje angažovano, da ima cilj i da se obraća određenom, a ne univerzalnom čitaocu. Osim u ovome, ona sledi Sartrov opis angažovanog umetnika iz eseja „Šta je književnost?” (1948) i u drugim aspektima svog rada. Najpre, Sartrova osnovna teza iz eseja mogla bi biti doslovno pripisana Toni Morison: on smatra da je svaki pojedinac odgovoran kako za delanje, tako i za pasivnost, jer svaka reč odjekuje, ali i svako ćutanje (v. Sartr, 1981). Slično tome, Morison objašnjava u predgovoru svom prvom romanu, Najplavljem oku (1970), da je želela da prekine to glasno ćutanje u vezi sa žrtvama „snažnog samoprezira” koji je posledica antipatije i nezasluženog odbijanja jednog dela društva, te se „usredsredila na to kako nešto groteskno poput demonizacije čitave jedne rase može da se ukoreni unutar najdelikatnijeg člana društva – deteta; i najranjivijeg člana – osobe ženskog pola” (Morison, 2019: 5, 7). U tom procesu, veliki problem predstavljao joj je jezik, odnosno „jezički izbor (govorni, slušni, kolokvijalni)”, korišćenje pisma koje je „nedvosmisleno crnačko”, a koje dostojno prikazuje kompleksnu i bogatu afroameričku kulturu. Njen pokušaj da obrazuje „tišinu kršeći je” (2019: 8) bio je izuzetno riskantan i težak, ali uspešan: već u svom prvencu, Toni Morison estetsko spaja s utilitarnim i marginama daje glas. Poput Sartrovog angažovanog pisca, ona zna da je reč isto što i delo, da otkrivati stvari znači menjati ih, svesna je velike doze odgovornosti koju sa sobom nosi funkcija pisca, jer ako čovek piše, onda želi slobodu, a ako želi slobodu, onda je angažovan (v. Sartr, 1981). Četrdeset i pet godina kasnije, u svom poslednjem romanu, Bože, pomozi detetu (2015),1 Morison se vraća na istu temu oličenu u istim članovima društva: delikatnom detetu i ranjivoj ženi. Ali i sve što je napisala između svog prvog i poslednjeg romana bavi se slični ljudskim temama: pitanjima rase i identiteta, ugrožavanjem slobode, marginalizacijom, odsustvom komunikacije, značajem porodice, istorije i tradicije. Ovaj rad diskutuje o autorkinom viđenju ideala telesne lepote u romanu Najplavlje oko i pokušava da pokaže da glavna junakinja žudi za plavim očima jer ne može da racionalizuje svoju tragičnu sudbinu, a da ta njena želja iznova problematizuje status lepog i ružnog kao dobrog i zlog u svetu koji slepo prihvata nametnute estetske kriterijume.
More...
Očekivano je da se spisateljica poput Toni Morison bavi afroameričkom istorijom i njenim mestom u okvirima istorije SAD pa i globalnim okvirima. To je uostalom pitanje koje je intenzivno zaokupljalo većinu američkih crnih književnika i intelektualaca tokom celog dvadesetog veka, pitanje zakomplikovano razmatranjima o dualnoj prirodi afroameričkog identiteta. U svojoj zbirci eseja Duše crnog naroda (1903) V. E. B. Du Bojs uvodi ideju o dvostrukoj svesti Afroamerikanaca kao unutrašnjem konfliktu proisteklom iz pripadanja crnoj (afričkoj) rasi i američkoj naciji. Donekle se priključujući toj diskusiji, Toni Morison se u svojim romanima fokusira na pojedince u afroameričkoj zajednici, kontekstualizuje njihove pojedinačne sudbine u širim okvirima istorijskog perioda, ali ne propušta ni da skrene pažnju na autentični doprinos Afroamerikanaca američkom iskustvu.
More...
U jednoj od animiranih verzija Andersenovog Ružnog pačeta seoski patak, valjda pokušavajući da uteši nesrećnog labudića, izgovara sledeće: „Drugar, ti si toliko ružan, da si prosto lep.” Tačnije, to izgovara ingeniozni glas lokalnog socijalističkog glumca sinhronizatora. Ukoliko se dobro sećam. A sećam se. I tvrdim da bi to sećanje na ovom mestu moglo da bude od određene koristi. Instaliran u Najplavlje oko, debitantski roman Toni Morison, sveznajući narator, jedan od prisutnih glasova, pravi naizgled lutajuće, haotične izbore, kako temporalne, tako i strukturalne, na šta će se znatno kasnije, rekao bih ne do kraja opravdano, Morison požaliti vlastitim čitaocima, smatrajući da nije uspela u dovoljnoj meri: „Moja ideja − razbijanje narativa na delove koje će čitaoci sami sklapati − delovala mi je kao dobro rešenje, ali me sada njena izvedba ne zadovoljava.” Negde na polovini romana ispričaće kako Junior, dečak komšijskih crnaca, uvodi Pekolu Bridlav, protagonistkinju, u svoju kuću, gde će joj saopštiti da ne može da ide jer je ona „njegov zarobljenik”. Juniorova namera daleko je od svakidašnje dečje igre jer iza nje stoji visokooktanski udar dečjeg sadizma: Pekola će Junioru poslužiti da se otarasi mačke za koju smatra da je njegovoj majci draža nego što je to on sam, za šta će devojčicu besramno i uspešno optužiti. Kako bi se oslobodio traume s kojom živi, Junior će sprovesti operaciju transfera i stvoriti novu traumu u Pekolinom, inače fontrirovski intoniranom kratkom životu.
More...
Toni Morison se rodila kao Kloi Antoni Voford, 18. februara 1931, u Lorejnu, industrijskom gradiću u Ohaju. Otac Džordž je radio kao zavarivač u brodogradilištu u Džordžiji. Majka Rama Vilis Voford je bila iz Alabame. Majčin otac Džon Solomon Vilis je bio bivši rob koji je posedovao osamdeset i osam jutara zemlje u Alabami dok mu ih na prevaru nije uzela bela južnjačka gospoda. Gospodin Vilis je tada rešio da mu je dosta Juga i odveo je porodicu na Sever, u Lorejn, gradić zapadno od Klivlenda, na jezeru Iri. Lorejn je bio pun doseljenika iz Evrope i crnaca s Juga koji su došli da rade u čeličani.
More...