We kindly inform you that, as long as the subject affiliation of our 300.000+ articles is in progress, you might get unsufficient or no results on your third level or second level search. In this case, please broaden your search criteria.
The inquiry delivered in Fryderyk Kwiatkowski’s chapter of possible affinities between ancient Gnosticism, perceived as an interpretative and heuristic category, and utopian/ dystopian texts has not been performed in comparative studies. The aim of this article is therefore to fill this void to demonstrate that gnostic thought is replete with notions that may have served as the verifiable pre-modern source of the constructive characteristics of utopias and dystopias. Alex Proyas, the author, examines "Dark City" (1998) as his primary case study for his investigative research on gnostic thought characteristics in utopias and dystopias. Other sources of his substantive research include twenty-first century American film. It is worthy to note that Proyas classifies all of his research sources as “gnostic dystopias”. Proya’s notion of “gnostic dystopias” refers to texts embedded with structural and narrative traits of classical examples of dystopias. Novels such as the likes of "Brave New World" by Aldous Huxley or "Nineteen Eighty- Four" by George Orwell can be construed as being literarily consistent with gnostic ideals.
More...
Mogu li pojmovi, koji se izvode iz onoga što se u XVIII, i još uvek u XIX veku, nazivalo veštinom ratovanja, pojmovi koji vode poreklo od »ratne veštine«, »strategije« i »taktike« - mogu li oni sami obrazovati upotrebljiv instrumentarijum za analizu odnosa moći? Možemo se pitati, da li vojne institucije i uopšte institucije koje su određene da vode rat, da li, dakle, vojne institucije i praksa koja ih okružuje, posredno ili neposredno, čine jezgro političkih institucija.
More...
Redovi koji slede odgovaraju na jedan zahtev, došao iz Sjedinjenih Država, za nekolikim razmišljanjima o »ratu i tehnici« (za knjigu koju ureduje Tom Konli, Univerzitet u Viskonsinu - Medison). Baš u sred rata (biće bolje ako pribeležim: počinjem da pišem 26. februara 1991, kopneni napad je počeo, njegov ishod ostaje neizvestan) poduhvatiti se ove vrste razmišljanja moglo bi biti neumesno, odnosno nepristojno. Ono što je danas važno, jesu neposredni ulozi, mrtvi, svakovrsne patnje, veliko žaljenje koje prati sve ratove (želim da nešto od toga ostane prikačeno, prilepljeno za ove redove). Ono što je važno sa druge strane, jesu politička odlučnost, odobravanja ili kritike, motivi i razlozi koji još uvek mogu podstaći, ako je to moguće, odgovornost svakoga pojedinačno.
More...
Prvi svetski rat proizveo je kod nas niz tumačenja koja su omogućila ljudima da shvate te džinovske događaje, koji prevazilaze svakog, čiji su nosioci ljudi, iako ih oni nadmašuju - te, na izvestan način, kosmičke događaje. Trudili smo se da ih smestimo u svoje kategorije, da izađemo na kraj s njima, onako kako smo ih spoznali, tj. u biti, na osnovu misli XIX veka. Drugi svetski rat nije izazvao ništa slično; njegovi neposredni uzroci, njegov izgled, bili su možda odviše jasni, a, pre svega - nije se završio, prešao je u nešto posebno, što nije ni rat ni mir; revolucija, koja bi to stanje komentarisala, nije dopustila nikome da dođe do daha i izgovori reč koja bi »svaku stvar podelila na osnovu njene suštine, rekavši kako stvari stoje«. Osim toga, kod nas je stvoreno uverenje da mora postojati nekakvo pravo, tj. marksističko tumačenje Drugog svetskog rata, nešto skriveno u idejnim riznicama strane koja pokreće istoriju. Kasnije nikom ne smeta što takvo tumačenje realno ne postoji...
More...
Da li bi čovek koji stremi moralnom savršenstvu mogao da se zlu suprotstavi silom i mačem? Da li bi čovek, koji je religiozan i koji prihvata Boga, njegovo svetostvaranje i njegovo mesto u svetu, mogao da se zlu ne suprotstavi mačem i silom? Ovakvo dvojedinito pitanje, podstaklo je sva naša istraživanja. Šta može i šta treba da odgovori na ovo pitanje, ona moralno-blagorodna duša, koja se u svojoj ljubavi kreće ka Bogu i Božjem delovanju na zemlji - da odgovori religiozno ispravno, da odgovori puninom volje na navalu zla koja pridolazi izvana?
More...
Oto Fridrih Bolnov se 1938. godine u okviru jednog teksta, vrlo jasno pro-režimskog, (između ostalilh se ponavljaju i citati nekih režimskih ideologa) izričito pozvao na Hajdegera i na njegovu kategoriju povesti da bi osporio apstrakcije »pojma univerzalnosti čoveka« »konkretnog totaliteta« jedne istorijski determinisane zajednice: »Ako pođemo od pomankanja vere u um kao suštine, presudne za čoveka i za podržavanje istorijske svesti, više ne postoji mogućnost da se čovečanstvo posmatra kao svekoliko realno postojeće čiji su delovi pojedinačni narodi, već postoje narodi protiv naroda. Narodi se udružuju u najviši oblik jedinstva, i uspevaju da se slože, dok je čovečanstvo samo univerzalni pojam i ne predstavlja stvarno jedinstvo.«
More...
Jan Patočka u jednom od svojih Jeretičkih ogleda o filozofiji istorije dovodi u odnos tajnu i odgovornost, tačnije misteriju svetog i odgovornost. On ih suprotstavlja, odnosno ističe njihovu heterogenost. Pomalo na način na koji to čini Emanuel Levinas, Patočka upozorava protiv iskustva svetog ili stapajućeg oduševljenja, i to posebno protiv demonske otmice koja bi imala za posledicu, i katkad kao pravi cilj, da izazove neodgovornost, da učini da nestanu smisao ili svest o odgovornosti. Patočka istovremeno razlikuje religiju i demonsku sakralizaciju. Šta je religija? Religija pretpostavlja pristup odgovornosti slobodnog jastva. Ona dakle podrazumeva raskid sa ovom vrstom tajne (jer ovo naravno nije jedina vrsta) koju povezujemo sa sakralnom tajnom i sa onim što Patočka stalno naziva demonskim. Između demonskog, s jedne strane, (onog što brka granice između životinjskog, čovečnog i božanskog i što nije bez srodstva sa mističnim, inicijacijskim, ezoteričnim, tajnom ili svetim) i odgovornosti, s druge, valja praviti razliku. Reč je dakle o tezi o poreklu i suštini religijskog.
More...
Postoji široko prihvaćeno mišljenje da su kontrola i uzdržavanje strani samoj prirodi rata. O tome govori Klauzevic u uvodnom delu studije O ratu - »Rat je«, piše on, »čin sile kojim primoravamo neprijatelja da prihvati našu volju… Silu prate i neka samonametnuta, jedva primetna ograničenja, poznata kao međunarodno pravo i običaji, ali njima je sila tek neznatno oslabljena... Uvođenje načela umerenosti u teoriju rata nužno vodi u logički apsurd«.
More...
Koliko mislilac može da pogreši a da još uvek polaže pravo da ga tretiramo sa dužnom pažnjom? Da bi se to proverilo, koristan je slučaj Žana Bodrijara (Jean Baudrillard), kultne figure današnje postmoderne scene, ličnosti koja je iznela neke od najluđih ideja koje su se do sada mogle čuti među kreatorima francuske intelektualne mode.
More...
Kako smo stigli od Makijavelija do sigurnog uzajamnog uništenja? Tradicija realizma koja dominira u našim razmišljanjima o međunarodnim odnosima ne samo da pretpostavlja nego i zahteva kretanje »od... do« na način koji ću razmotriti u prvom delu ovog teksta, ispitujući postavke realizma u svetlu pitanja koja pokreće feminizam. U drugom delu, polazeći od istih pitanja, bavićemo se najvažnijim istorijskim protivnicima diskurzivne hegemonije realizma i teorije pravednog rata. Budući da su centralna obeležja realističkog mišljenja i teorije pravednog rata već poznata većini čitalaca, koncentrisaću se na promišljanje onoga što se čini odveć lako mislivim na razotkrivanje onih pretpostavki koje se aktiviraju kada se nađemo pred situacijom kolektivnog nasilja. U procesu razrade prva dva argumenta feminizam, kao poluga kritičkog mišljenja, ustupiće mesto savremenom feminizmu kao sistemu artikulisanih stanovišta. Skrećem pažnju na načine na koje se feministička misao o ratu i politici lako može zaplesti u nasleđenim diskurzivnim oblicima, reprodukujući pretpostavke koje učvršćuju umesto da razgrađuju sadašnje stanje stvari. Rad završavam tumačenjem teksta Hane Arent O nasilju, teksta koji obiluje inspirativnim simbolima i slikama koje ukazuju na mogućnost alternativnog diskursa.
More...
In the chapter “Queering Frankenstein: the motifs of otherness and non-normativity in »Penny Dreadful«”, Barbara Braid offers an interpretation of Frankenstein’s creatures presented in the series from the perspective of queer theory. The queer is understood here as a wide range of non-normativity and difference, including subjectivities and actions which subvert stabilities and norms. The author identifies the links between queer theory and the gothic, which allow to see the characters which are monstrous, undead, abject—or simply Other—as representations of difference. In this light, the presented analysis shows the three creatures made by Frankenstein and Victor Frankenstein himself as characters related to each other in non-normative ways, creating a queer quasi-family. This discussion is also contextualized by references to Mary Shelley’s original novel and some of its classic film adaptations and their comparison with Penny Dreadful. Frankenstein’s creature is, due to its nature as the undead made of fragments of corpses, an abject thing, an embodiment of Otherness. In the series, Victor creates three beings, which are in a constant tension with each other. The firstborn John Clare murders the second creature, Proteus, out of hatred for their “father” Victor; the third being is Lily, another embodiment of the Bride of Frankenstein, destined to be with the creature, but desired by Victor. She becomes a dangerous fiend, femme castratrice, who desires a new world order and subordination of human beings. These two surviving Others—John and Lily—represent two different attitudes to their otherness. John Clare yearns normality and tries to achieve it by establishing a family with a human woman; Lily, a demonic man-eater, terrifies him. On the other hand, Lily strikes a relationship with Dorian Gray, equally non-normative, in order to achieve a queer monstrous supremacy over the world. However, both Frankenstein’s creatures fail and become alone. Therefore, the chapter is concluded with suppositions that question whether the motifs of otherness play an unequivocally subversive role in Penny Dreadful.
More...
Although the composite structure of literature in Bosnia and Herzegovina had developed under rather specific social, cultural and historical circumstances, only, and on rare occasions in the past, some authors from these parts wrtote their works in exile (Habiba Rizvanbegović-Stočević, Arif-beg Rizvanbegović), but the separation from a homeland was the topic that some of its prominent writers from all its constituent segments came back to from time to time (Šantić, Andrić, Šop, La Bohoreta, etc.). It was only during the horrible war events towards the end of 20th century, which had forced not only hundreds of thousands of people to leave their native soil, but also inspired diverse forms of literary activities to emerge in exile. Their fundamental defining element was the attempt of securing and preserving ethnic, cultural and any other form of identity in the new surroundings. The paper tries to find some answers to the basic question posed in relation to a determination of literature in/and from Bosnia and Herzegovina, more specifically in view of its Bosniak component, which has been expresed in the published collections of poetry and short stories, rarely in plays, and in the majority of cases, in novel forms – from Norway, Denmark and USA, as well as some other parts of contemporary world. It points out to the situation in the immediate neighbourhood, nowadays largely referred to as the ‘region’, where some authors have continued to write their works, although they remained deeply connected to the language, culture, custioms and identity of the ethnic background they had come from, despite the fact that, in the meantime, they became citizens of the countries of admission. They all have continued to add a characteristic exile expression to the literary output in these new homelands. A rather specific issue deals with the concurrent belonging to literatures those Bosniak authors contributed to with their works, irrespective if their books had been published originally in the languages of these places, or in their mother Bosnian tongue. The works of Bekim Sejranović, Alen Mešković and Ismet Prcić have been analysed in the paper, together with some other names, as the possible examples of either proving or disapproving the initial hypothesis on the identity duality in the Bosniak or any other literature(s) for that matter.
More...
Deleuze ve Guattari, Franz Kafka üzerine yaptıkları incelemede “minör edebiyat nedir?” sorusuna “minör edebiyat, minör bir dilin edebiyatı değil, daha ziyade bir azınlığın majör dilde yaptığı edebiyattır; ama temel özelliği, dilin güçlü yersizyurtsuzlaşma katsayısından her koşulda etkilenmiş olmasıdır”(2015: 45) şeklinde cevap verir. Majör sözcüğü köken olarak büyük, temel ve önemli gibi anlamlara gelirken, minör sözcüğünün küçük olan gibi anlamlara geldiğini söyleyebiliriz (Nişanyan: 2016). Bu noktada felsefi açıdan bakıldığında minör kavramının neden önemli olduğunu postmodern düşünce bağlamında görmek önem arz eder. Batı düşüncesinin 20. Yüzyıla kadar genel anlamda bir “aşkınsallık” temelinde şekillendiğini söyleyebiliyoruz.
More...
An interdisciplinary look on the emotional “portrait” that postmodern society has been offering us for the past decades could use the lens of the authors who imperatively announce the mobilization of emotions by appealing to stories, “heart-opening” histories. The narrative skills held by communication professionals become indispensable in an era of “emotions management”, “emotions marketing”, along with their transformation into goods, ready to be evaluated, quantified, dissected... (É. Illonz). The appeal to emotions is more “human” in a hyper-technological era, communication is personalized in an era of standardization, of informational uniformity. It is also more efficient, since the art of “exploiting” emotions (through psychological persuasion) brings benefits for the purpose of obtaining awareness and the participation of social actors. Practiced in politics, media, business, NGOs etc., the appeal to emotions mobilizes people and humanizes organizations. In this context, we aim to highlight the virtues of emotion management through the storytelling technique in two successful samples: Magic HOME and PRIME.
More...