Kryzys demokracji i reform edukacyjnych po 30 latach transformacji politycznej w Polsce
Crisis of democracy and education reforms in Poland after 30 years of political transformation

Summary/Abstract: Przedmiotem krytycznej analizy jest stan polityki oświatowej w Polsce w okresie trzydziestolecia transformacji ustrojowej 1989–2019. Zapowiadana przez władze po 1989 r.decentralizacja system szkolnego nigdy nie nastąpiła, zachowując model sterowanej odgórnie edukacji. System szkolny jest ustawicznie utrzymywany przez formacje polityczne w gorsecie centralizmu. Reformy edukacyjne służyły w państwie współczesnej a quasi demokratycznej despotii, która nie była zainteresowana dobrze zorganizowaną i sprawnie działającą oświatą.Nie dopuszczono też do tego, by władze oświatowe wszystkich szczebli zarządzania były pod kontrolą społeczną w służbie ponadpartyjnej administracji publicznej i społeczeństwa.Wyjaśniam zatem zdradę postulatów pierwszej fali opozycyjnej „Solidarności” lat 1980–1989oraz powody zaistnienia głęboko zakorzenionych w szkolnictwie polskim pozostałości syndromu homo sovieticus, w wyniku którego nauczyciele nie są w stanie sprostać konstruowaniu nowoczesnego i efektywnego kształcenia oraz wychowywania młodych pokoleń w kraju. Chociaż kolejne reformy ustrojowe szkolnictwa wdrażane są z perspektywy troski o dobro dzieci,to jednak nie mają one z tym wiele wspólnego. Edukacja nie staje się forpocztą rozwijania w Polsce demokracji partycypacyjnej.

• Details
• Contents