among others: * Oświadczenie w sprawie podwyżek cen, Stanowisko w sprawie wyborów do Rad Narodowych * Prawo i bezprawie
More...
Keywords: Russia; Russian politics
Despite the fact that more than 60 years have passed since the death of Joseph Stalin, the leader of the USSR from 1922 to 1953, the memory of him remains alive. For several years running Stalin has topped the ranking of the most remarkable figures in Russia’s history. Portraits of him appear at political demonstrations and religious events; new monuments to the dictator are erected. The Kremlin’s official rhetoric increasingly refers to the positive aspects of the Soviet era, in particular to the victory in World War II. Representatives of the state’s administration and the Orthodox Church have been making favourable comments about Stalin. However, Stalin’s popularity among society in today’s Russia is rather superficial – Russians know little about the dictator and his life; they are rather nostalgic about the period of his rule and the achievements of his era. The image of the Soviet dictator as an outstanding leader is blended with Russians’ individual memories of repression and terror which affected almost every Russian family. These reminiscences however do not penetrate the public sphere at the mass level, which makes it possible for the state’s narrative to dominate it. The Kremlin has exploited the ambivalent and superficial attitude which Russians have to Stalin. Even though it does not glorify him, it allows for his social cult to develop, and contributes to it by selectively emphasising the positive aspects of the leader’s actions and by mythologising his image. The Kremlin has been legitimising its power based on politics of memory, generating controlled divisions in society and mobilising its proponents. On the other hand, the government has made it more difficult to draw attention to the murderous nature of Stalin’s actions. Any criticism of him (from Russian citizens and civil society organisations as well as the international community) is seen as an attack on contemporary Russia and its present government which presents itself as the heir to the USSR’s and Stalin’s accomplishments and victories.
More...
Keywords: Russia; USA; elections
6 kwietnia amerykańska administracja Donalda Trumpa wprowadziła kolejne, dotkliwe sankcje przeciwko Rosji, które objęły 24 osoby i 14 firm: rosyjskich oligarchów, kontrolowane przez nich koncerny, wysokich urzędników państwowych i szefów państwowych koncernów oraz (ponownie) rosyjski państwowy koncern zbrojeniowy Rosoboroneksport. Ich doraźną konsekwencją ekonomiczną są spadki na rosyjskiej giełdzie i osłabienie rubla oraz problemy finansowe objętych sankcjami firm, szczególnie należących do oligarchy Olega Deripaski. W dłuższej perspektywie rosyjskim oligarchom i ich koncernom, prowadzącym rozległą aktywność za granicą, sankcje utrudnią funkcjonowanie, w rezultacie zwiększy się ich zależność od Kremla. Z drugiej strony Kreml będzie miał rosnące trudności w rekompensowaniu wybranym oligarchom ponoszonych strat, co będzie prowadzić do wzrostu napięć wewnątrz elity i wzrostu społecznego niezadowolenia, co zwiększy koszty funkcjonowania reżimu Putina.
More...
Keywords: Germany; air defence
Gdy po 2014 roku NATO ponownie skoncentrowało się na wzmacnianiu obrony zbiorowej, naziemna obrona powietrzna bardzo krótkiego, krótkiego oraz średniego zasięgu okazała się pożądaną (i brakującą) zdolnością w siłach zbrojnych państw Sojuszu. Niemcy, które ponownie przystosowują Bundeswehrę do udziału w konwencjonalnych konfliktach zbrojnych, również nadrabiają braki w tym zakresie. W latach 2018–2019 niemieckie Ministerstwo Obrony ma podjąć przełomowe decyzje dotyczące dwóch najważniejszych programów obrony powietrznej – NNbS i TLVS.
More...
Keywords: Nord Stream 2
W ostatnich tygodniach nasiliła się amerykańska ofensywa przeciw projektowi Nord Stream 2. Waszyngton naciska na Berlin, by wycofał poparcie dla projektu i grozi użyciem coraz mocniejszych instrumentów – w tym objęciem sankcjami europejskich firm zaangażowanych w realizację gazociągu. Narastający spór pomiędzy USA i Niemcami dotyczący Nord Stream 2 wpisuje się w kontrowersje w Unii Europejskiej dotyczące projektu i pogłębia podziały pomiędzy państwami członkowskimi. Uwypukla różnice w podejściu do współpracy gazowej z Rosją i rozwoju strategicznych rosyjskich projektów gazociągowych. Podczas gdy w optyce Niemiec, ale też Austrii, Holandii i kilku innych państw dominuje podejście komercyjne, Polska, państwa bałtyckie, Dania oraz USA łączą projekt także z kwestiami bezpieczeństwa, nie tylko energetycznego. Konflikt o Nord Stream 2 wpisuje się też w rozgrywkę o przyszły kształt rynku gazu w Europie, rolę poszczególnych dostawców zewnętrznych (głównie Rosji, ale w coraz większej mierze także USA) oraz koncernów, w tym Gazpromu i jego europejskich partnerów. Sprawa Nord Stream 2 stała się poważnym wyzwaniem dla spójności UE oraz jej stosunków z USA i Rosją.
More...
Keywords: USA; China; trade;
Donald Trump has pursued his strategy of stepping up pressure on Beijing by threatening it with a tariff war since March 2018. The aim of this strategy is to resolve the problems in US–China economic relations that have been mounting for years. These problems include China’s constant trade surplus with the US, the limitations regarding access to the Chinese market, and the cases of technology theft or forced transfer from US companies. The tariffs imposed so far are of negligible significance for trade exchange, although on 6 July Washington plans to announce a 25% tariff on the import of high-technology goods from China, worth US$34 billion (this amount could be increased to US$50 billion). Should China introduce its announced retaliatory measures, the tariff dispute could cover goods worth around US$95 billion, or around 15% of US–China trade exchange (see Appendix). President Trump has already announced that goods imported from China worth another US$200 billion would be covered by tariffs, should China fail to make concessions.In contrast to the previous phases of negotiations, the US’s present demands focus on longterm structural problems rather than specific benefits for American business. Thereby, the formula of talks based on seeking spectacular agreements (‘deals’) that Trump had initially adopted is losing ground. This heralds a launch of another phase of negotiations, this time more comprehensive and more difficult for China. Until recently, Beijing had tried to contain the dispute by making minor concessions. At the same time, it is communicating its readiness to offer a symmetrical response to the American strikes. China is also trying to take advantage of its dispute with the US by applying diplomatic measures to position itself as a defender of globalisation and multilateral trade rules. The tools the US is using may disrupt global supply chains in the high-technology sector, which in turn may impact the economic condition of America’s allies in the European Union and in East Asia.
More...
Keywords: Ukrainian Orthodox Church; newly founded church; unification of church structures; election of superior; conflicts within Ukraine;Ukrainian-Russian relations;
15 grudnia w Kijowie zebrał się sobór generalny metropolii kijowskiej Kościoła prawosławnego, podporządkowanej patriarchatowi Konstantynopola (patriarchatowi ekumenicznemu). Jego uczestnicy zaakceptowali nadany przez patriarchę ekumenicznego statut oraz wybrali na swojego zwierzchnika metropolitę Epifaniusza (biskupa Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Kijowskiego), który 6 stycznia 2019 roku ma odebrać w Konstantynopolu (Stambule) tomos, nadający metropolii kijowskiej autokefalię. Powstały w ten sposób nowy Kościół będzie nosić nazwę Kościół Prawosławny Ukrainy. Tym samym rozpoczął się proces jednoczenia struktur kościelnych trzech Kościołów ukraińskiego prawosławia: Patriarchatu Kijowskiego (UPC-KP), Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (UAPC) oraz Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego, uznającego zwierzchność patriarchy Moskwy (UPC). Na razie nie wiadomo, jaka część kapłanów i wiernych tego ostatniego przejdzie do nowej metropolii kijowskiej. Przeprowadzenie soboru i wybór zwierzchnika zjednoczonego Kościoła nie są równoznaczne z końcem rozłamu w ukraińskim prawosławiu. Jest to zaledwie początek skomplikowanego procesu, który może wywołać szereg konfliktów wewnątrz Ukrainy i w stosunkach ukraińsko-rosyjskich. Kijowski sobór jest sukcesem Petra Poroszenki, który wiosną tego roku uzgodnił nadanie tomosu bezpośrednio z patriarchą ekumenicznym Bartłomiejem. Sukces ten będzie aktywnie wykorzystywany w kampanii przed wyborami prezydenckimi (31 marca 2019 roku), choć nie gwarantuje prezydentowi wejścia do drugiej tury, a tym bardziej ostatecznego zwycięstwa.
More...
Keywords: Gas revolution; gas production; Ukraine; reforms; lowering tax rates; energy sector development; energy efficiency; increase in gas extraction; political stability;
For a number of months now the Ukrainian gas production sector has been undergoing a major overhaul to improve the conditions in which it operates, with a view to significantly increasing production. The most important reforms include lowering tax rates and deregulation. These changes are a result of the government’s gas sector development plan for Ukraine, approved in 2016. Under this programme, the amount of gas extracted is to increase from the current 20 bcm to 27 bcm by as soon as 2020. Combined with greater energy efficiency, this would enable Ukraine to become self-sufficient in terms of its gas supply, and even to export gas in subsequent years. Because Ukraine has traditionally been dependent upon imports, and due to the political importance of gas-related issues, this course of events would be strategically important and have implications for energy relations in the entire region. || Government forecasts showing an increase in gas extraction in such a short time may not be very realistic, but it does seem likely that in the next few years production could reach a level rendering Ukraine independent of imports. Ukraine has large gas reserves of hitherto untapped potential (the third largest in Europe). Meanwhile, this development can only occur if reforms within the mining sector, a reduction in corruption, an influx of foreign investment, and political stability are all in place.
More...
Keywords: Revolution; Armenia; politics; government; Armenian political system; Prime Minister Nikol Pashinyan; reforms;
In mid-August, a hundred days passed since Nikol Pashinyan took office as Armenia’s Prime Minister, which is an office of key importance for the Armenian political system. Formerly an opposition MP, Pashinyan rose to power as a result of a bloodless revolution. He replaced Serzh Sargsyan, whose camp had ruled Armenia for the last two decades. The country’s domestic situation is stable and its economy is growing. However, the parliamentary majority and significant business assets remain in the hands of the old elite, which considerably reduces the present leadership’s room for manoeuvre. || Pashinyan started his work by forming a government in which key political posts were taken by his close collaborators. Next, he appointed new heads of central-level offices, local administration institutions and law enforcement agencies. The prime minister also initiated the process of settling accounts with the old elite, although this has met with resistance on the part of Robert Kocharyan (Armenia’s president in 1998–2008) and his supporters. Due to the absence of the relevant legal instruments, the new government has failed to launch political and economic reforms (aside from its ostentatious fight against bribery and corruption), even though in his political promises Pashinyan mentioned his intention to thoroughly reconstruct the state, including the political scene, which is in line with what the public expects him to do. The prime minister’s main goal is to organise early parliamentary elections in the upcoming months and to win a stable majority in the new term of the National Assembly. In the present public mood, Pashinyan’s group could win by a landslide. However, it is not known whether its approval rating will remain stable in time. The plan to hold early elections is opposed by the Republican Party of Armenia (RPA) led by Serzh Sargsyan, which holds the largest number of seats in parliament.
More...
Keywords: Russia; waste business; environmental issues; social protests; municipal waste landfills; waste management; waste disposal; illegal waste dumps; waste collection; toxic gases;
W ostatnich miesiącach obwód moskiewski stał się ośrodkiem protestów społecznych przeciwko problemom środowiskowym, powodowanym przez składowiska odpadów komunalnych. Składowiska są przeciążone, nieodpowiednio zabezpieczone, emitują trujące gazy i odcieki do wód gruntowych. Problem jest najmocniej odczuwany w obwodzie moskiewskim (stolica generuje najwięcej odpadów), a poza wymiarem stricte ekologicznym dotyka sfer ekonomicznej i społecznej. Kluczowymi problemami, charakterystycznymi dla gospodarowania odpadami w Rosji, są przeciążenie legalnych wysypisk oraz tworzenie składowisk dzikich, nieodpowiednia utylizacja odpadów narażająca mieszkańców okolicznych miejscowości na skażenie powietrza i wód gruntowych, a także rabunkowa gospodarka prowadzona przez podmioty powiązane z prezydentem Władimirem Putinem, które zmonopolizowały sferę transportu odpadów. Pogłębiające się problemy ekologiczne, a zwłaszcza kłopoty zdrowotne mieszkańców powodowane przez wyziewy z wysypisk, stały się katalizatorem społecznego niezadowolenia. Mieszkańcy wielu podmoskiewskich miejscowości od kilku miesięcy protestują, a w niektórych wypadkach sięgają również po postulaty polityczne. Jednak analiza przebiegu (i wygasania) dotychczasowych protestów nie pozwala oczekiwać, iż doprowadzą one do systemowych zmian w funkcjonowaniu wysypisk czy do długofalowych efektów społecznych – powstania struktur kontroli obywatelskiej i zmiany relacji państwo–obywatel. „Protesty śmieciowe” wydają się dobrze ilustrować ogólną dynamikę protestów społecznych w Rosji. Mają one charakter spontaniczny i lokalny, koncentrują się na konkretnym problemie i wygasają po jego choćby cząstkowym rozwiązaniu, zmęczeniu protestujących lub presji ze strony władz. Ponadto protestujący rzadko postrzegają trapiący ich problem jako element szerszego systemu, sankcjonowanego z samej góry. Horyzontem ich oczekiwań jest dotarcie z petycją do prezydenta – „dobrego cara” – i punktowe rozwiązanie problemu, bez wprowadzania zmian systemowych. Pozwala to Kremlowi na zachowanie statusu wyłącznego decydenta i daje mu rozległe możliwości gaszenia protestów poprzez niewielkie ustępstwa, manipulacje uczestnikami wystąpień i zastraszanie lub przekupywanie ich liderów.
More...
Keywords: NATO; trans-Atlantic relations; politics; strategy; defence and security; military policy;
Świętowane w Londynie 70-lecie Sojuszu Północnoatlantyckiego pokazało skalę problemów, z jakimi boryka się obecnie NATO: począwszy od odmiennych narracji o relacjach transatlantyckich, poprzez różną percepcję wyzwań i zagrożeń, brak strategicznych konsultacji politycznych, batalie o wydatki obronne, aż po kwestię przywództwa w Sojuszu. NATO znajduje się w fazie przesilenia: przy rosnącej liczbie wyzwań i zagrożeń zewnętrznych, odmiennych narodowych interesach oraz zwiększonej polaryzacji w polityce wewnętrznej państwom członkowskim coraz trudniej jest znaleźć wspólny mianownik. Jednocześnie w dobie rosnącej geopolitycznej rywalizacji utrzymanie funkcjonującego sojuszu polityczno-wojskowego jest nadal najlepszą opcją zarówno dla Stanów Zjednoczonych, jak i dla Europy. NATO znajduje się więc przed kolejną fazą adaptacji – stopniowo będzie musiało wypracować nowy modus vivendi w zakresie konsultacji politycznych dotyczących wyzwań, takich jak Rosja, Chiny czy terroryzm. Konieczny będzie również bardziej aktualny podział zobowiązań wojskowych w celu zapewnienia bezpieczeństwa Europy w wymiarze obrony zbiorowej na wschodniej flance i reagowania kryzysowego w południowym sąsiedztwie. Oddzielnym wewnątrzsojuszniczym wyzwaniem pozostaje Turcja. W nadchodzącej fazie adaptacji Europa będzie musiała wzmocnić europejski filar w NATO oraz znaleźć wewnątrzeuropejski „grand bargain” w polityce bezpieczeństwa i obrony. Wymaga to uwzględnienia różnych punktów widzenia na bezpieczeństwo europejskie, do czego potrzeba m.in. rozpoczęcia strategicznego dialogu pomiędzy Francją, Niemcami i Polską. Otwarte pozostaje pytanie, w jaki sposób budować europejskie zdolności, koordynację i podmiotowość w polityce bezpieczeństwa, by nie dzielić Europy oraz wzmacniać Sojusz i relacje z USA bez podkopywania NATO i stosunków transatlantyckich.
More...
Keywords: Russia; politics; internet; information war; political strategy; free expression; government; media;
Władze Rosji postrzegają Internet przede wszystkim jako pole wojny informacyjnej – alternatywy dla działań militarnych w kontekście utrzymującej się konfrontacji z Zachodem. Elementem tej wojny ma być w percepcji Kremla rozpowszechnianie przez rodzimych internautów treści krytycznych wobec rosyjskich władz. Z tego powodu od lat nasila się dążenie do objęcia Internetu ścisłą kontrolą służb specjalnych i organów ścigania. Przejawia się to zarówno w mnożeniu prewencyjno-represyjnych mechanizmów prawnych, jak i w nielegalnych praktykach, wymierzonych w swobodę wypowiedzi, tajemnicę korespondencji i pluralizm informacyjny. Strategia władz przynosi jak dotąd ograniczone efekty. W dużej mierze wynika to z istnienia technicznych barier dla poważnego ingerowania w funkcjonowanie rosyjskiego Internetu, dobrze zintegrowanego z globalną siecią. Obieg informacji w sieciach społecznościowych jest wciąż dość swobodny, maleje też podatność internautów na przekaz propagandowy tradycyjnych mediów. Kontynuacja walki z Internetem może w tych warunkach stwarzać polityczne ryzyko dla Kremla, podsycając narastające w Rosji nastroje protestacyjne.
More...
Keywords: Germany; energy sector; wind power sector crisis; wind power plants; climate issues; climate policy; nuclear power stations; coal power stations;
Wyhamowanie rozbudowy farm wiatrowych na lądzie jest poważnym zagrożeniem dla powodzenia niemieckiej transformacji energetycznej. Energia wiatrowa odpowiadała w 2018 r. za połowę prądu pozyskiwanego z OZE i uchodzi za siłę napędową Energiewende. W pierwszym półroczu br. w Niemczech do sieci podłączono jedynie 81 nowych turbin o łącznej mocy 271 MW, podczas gdy średni roczny przyrost mocy zainstalowanej w latach 2015–2017 wynosił około 4500 MW. System przetargów na nowe moce funkcjonuje wadliwie: branża uskarża się m.in. na przeciągające się postępowania o wydawanie zezwoleń na budowę, pozwy sądowe organizacji środowiskowych i mieszkańców, obiekcje Bundeswehry oraz agencji bezpieczeństwa lotów, a także prawne ograniczanie powierzchni pod budowę. Kryzys dotkliwie odbił się na firmach niemieckiej branży wiatrowej, spośród których część ogłosiła bankructwo, a zatrudnienie zmniejszyło się o około jedną piątą. Kryzys branży wiatrowej rozpoczął się w okresie wzmożonego zainteresowania opinii publicznej kwestiami klimatycznymi i stał się w związku z tym dużym obciążeniem politycznym, ponieważ stawia pod znakiem zapytania realizację niemieckiego celu klimatycznego na 2030 r. Załamanie się rozwoju energii wiatrowej może także zagrozić zaplanowanemu na następną dekadę wyłączeniu ostatnich elektrowni jądrowych, a zwłaszcza dotrzymaniu harmonogramu stopniowego „wyjścia z węgla”.
More...
Keywords: Russia; Gazprom; energy market; gas; gas pipeline; court case; European Court; European gas market; gas transport;
10 września Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził nieważność decyzji Komisji Europejskiej z 28 października 2016 r. umożliwiającej większe wykorzystanie przepustowości gazociągu OPAL przez rosyjski Gazprom. Wyrok Trybunału wydany został w związku ze skargą wniesioną 16 grudnia 2016 r. przez Polskę (popartą przez Litwę i Łotwę) na decyzję Komisji, którą z kolei formalnie wsparły Niemcy. TSUE uzasadnia uwzględnienie polskiej skargi oraz unieważnienie decyzji KE tym, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem zasady solidarności energetycznej sformułowanej w art. 194 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Tym samym ze skutkiem natychmiastowym ograniczona zostaje o 12,8 mld m3 w skali roku przepustowość gazociągu OPAL dostępna dla Gazpromu, a w konsekwencji – przesył przez Nord Stream i Niemcy. Prawdopodobne utrzymanie w mocy wyroku będzie korzystne dla Polski i wszystkich podmiotów zainteresowanych ograniczeniem dominacji Gazpromu na europejskim rynku gazu oraz przeciwnych realizacji nowych rosyjskich gazociągów eksportowych, w tym Nord Streamu 2. Decyzja uderza przede wszystkim w korzystające na rosnącym tranzycie gazu przez ich terytorium Niemcy, ale też Czechy i inne podmioty kupujące gaz za pośrednictwem Nord Streamu. Tym samym pogłębia istniejące już różnice między państwami członkowskimi. Decyzja Trybunału jest też jednoznacznie niekorzystna dla Gazpromu i strony rosyjskiej. Ogranicza możliwości eksportowe Rosji w trudnym dla niej momencie (negocjacje gazowe z Ukrainą, zbliżająca się zima) i oznacza, że Gazprom w najbliższych latach nie będzie mógł zrezygnować z tranzytu przez Ukrainę, a tym samym zrealizować jednego z kluczowych celów rosyjskiej polityki energetycznej. Orzeczenie może też mieć negatywne skutki dla Nord Streamu 2, zmniejszając szanse na przyznanie projektowi ewentualnych wyłączeń spod unijnego prawa. Wywołuje także pytania, czy i w jakim zakresie w przypadku tego projektu będzie można zastosować wzmocnioną wyrokiem zasadę solidarności energetycznej. Orzeczenie doraźnie wzmocni pozycję Ukrainy, ale także UE w rozmowach z Rosją na temat przyszłości ukraińskiego tranzytu i w zbliżających się trójstronnych negocjacjach. Jednocześnie może prowokować działania odwetowe ze strony Rosji.
More...
Keywords: United States of America; China; American-Chinese relations; trade negotiations; tariff war; technology sanctions; bilateral trade; economic conflict; embargo on Huawei; global economy;
W pierwszej połowie maja 2019 roku doszło do znaczącej eskalacji chińsko-amerykańskiego sporu handlowego, m.in. wprowadzenia dodatkowych ceł na ok. 40% handlu dwustronnego, a także nałożenia przez USA embarga na chińską spółkę technologiczną Huawei. Nowa odsłona konfliktu gospodarczego Chin i USA przerywa okres pięciu miesięcy relatywnej deeskalacji oraz intensywnych negocjacji nad całościowym porozumieniem handlowym, zapoczątkowanych na spotkaniu Donalda Trumpa i Xi Jinpinga na szczycie G20 w Buenos Aires w grudniu ub.r. W odróżnieniu od poprzedniego załamania negocjacji z maja 2018 roku, skutkującego zamrożeniem kontaktów, obie strony zakomunikowały wolę kontynuowania rozmów o porozumieniu handlowym. Dalsza eskalacja sporu (m.in. w kwestii Huawei) prowadzi jednak do sukcesywnego zaostrzania retoryki obu stron, a także utwardzania stanowisk co do warunków wznowienia rozmów. Obecna odsłona konfliktu ujawniła głębokie rozbieżności z kwestiach fundamentalnych dla przyszłości negocjowanego porozumienia, m.in. mechanizmów gwarantujących jego wdrożenie, a także okoliczności i daty zniesienia obowiązujących obecnie karnych ceł. Przedłużający się impas w negocjacjach może doprowadzić do powrotu USA do taktyki sukcesywnego zwiększenia nacisku na Chiny, co przełoży się na osłabienie światowej koniunktury gospodarczej, a także zwiększoną presję polityczną Waszyngtonu na amerykańskich sojuszników w sprawie współpracy z Chinami.
More...
Keywords: Poland; People’s Republic of China; Polish-Chinese strategic partnership; Polish local governments;
Podpisanie w 2011 r. deklaracji o strategicznym partnerstwie między Polską i Chinami świadczy o coraz lepszych i intensywniejszych relacjach tych państw. Jednak aby w pełni wykorzystać ten potencjał, nie wystarczą działania na szczeblu centralnym. Najwięcej możliwości praktycznego pogłębiania współpracy oferują bowiem polskie i chińskie władze lokalne. Dlatego polskie samorządy powinny zacieśnić relacje z zachodnimi regionami Chin, w większym stopniu zastosować istniejące już narzędzia, takie jak bezpośrednie połączenia kolejowe, umowy partnerskie czy biura regionalne, oraz położyć nacisk na to, by korzyści z partnerstwa były obustronne.
More...
Keywords: Latvia; Riga
Latvia’s economic situation is gradually deteriorating due to its uneven development. One of the main reasons for this is that the metropolis of Riga accounts for as much as two-thirds of the country’s economic growth. Economic and social indicators for Latvia’s regions are sometimes several times lower than those for its capital. The non-metropolitan areas are struggling with numerous problems: high unemployment, an aging population, deteriorating living standards, insufficient medical care, or a shrinking network of educational institutions. Another important fact is that local governments often function like ‘appanage principalities’. If the current trends continue, the state will continue to fall behind its neighbours Estonia and Lithuania.
More...
Cyprus has traditionally played a significant role in the politics of the Turkish Republic and has been the subject of a long-running debate conflict between the Republic of Cyprus and the self-proclaimed Turkish Republic of Cyprus North (TRCP), which has intensified in recent years. This is due to its inclusion by Ankara to the tools of influence both in its regional and domestic policy. In the view of the current Turkish authorities, the dispute over the use of Cypriot natural gas deposits, coupled with the deep destabilization of the Mediterranean region, coincides with their rising ambitions to revise the regional order (this applies to sea borders and exclusive coverage economic zones). Consolidation of influence in TRCP and active use of this card by Ankara is part of that strategy. In parallel, the question of Turkey's increasing role in Cyprus is becoming an important element of internal policy - it allows to expand and unite the base political authorities. As a consequence, their actions towards Cyprus (and the region) are recent years, the cause of growing disputes with the European Union (EU) and the countries of the region (including NATO allies), negatively affecting political relations between the parties as well leading to incidents involving their navies. Fundamental character of this dispute, the radicalization of Ankara's stance, but also the confrontational attitude of the regions Turkey's rivals pose a risk of further escalating Turkish-EU tensions around the island and in the region the entire Mediterranean.
More...
Keywords: multi-ethnicity in Russia; rassism in Russia; xenophobia in Russia;
Most Russians associate the term nationalism primarily with criminal ethnic background and riots involving radical nationalists. This is largely due to the message of the Russian media. Nationalist activity as dangerous for internal stability. Multi-ethnic Russia is subject to severe criticism and control by the Kremlin. The authorities are afraid that the rise of ethnic nationalisms among the peoples of Russia could lead to the escalation of conflicts based on nationality and even to the dissolution of the Russian Federation. Therefore, the Kremlin is trying to combat manifestations of xenophobia in Russia and impose its own vision of nationalism on society - so-called state nationalism, which is based on the multinational idea of Russia united by Russian culture and language. It is to become the foundamental Russian state identity. The actions of the authorities are positive consequences – the number of ethnic crimes in Russia has been declining for several years, and regular sociological research shows that support for radical nationalist slogans among Russians in the perspective of a few years does not increase. This does not mean, however, that the problems are ethnic in nature in Russia have been dissolved. We are dealing more and more with "hidden nationalism", the basis of which is a veiled aversion and the fear of Russians towards representatives of other nationalities resulting from dealing with strangers in everyday life. Social support for such views is difficult to measure in sociological research, but reveals itself violently in conflict situations.
More...
Keywords: Russian Military; Russian Army;
The change in the position of the Russian Defense Minister in November 2012, carried out amidst a corruption scandal, aroused expectations among some of the Russian elite that a reform as initiated during Anatoly Serdyukov's term of office will take place, which would eliminate the remnants of the Soviet army and make the Armed Forces of the Russian Federation similar to the modern armies of Western countries,. Contrary to expectations, the new head of the ministry, Sergei Shoigu, did not carry out a personnel purge and maintained civilian control over the ministry's finances. The actions of the new management and the announced corrections, although they concern various areas - mainly the reform of military education and military health service - refer to issues related to the current course of privatization of the property of the Ministry of Defence. They are in the nature of cleaning up after the corruption scandals that directly contributed to Serdyukov's dismissal. This is despite numerous voices calling on Shoigu to suspend or even reverse the changes, especially those concerning the command structure and manning system. However, the actions undertaken by the newly appointed Chief of the General Staff, General Valery Gerasimov, and the First Deputy Minister, General Arkady Bachin, allow us to assume that the reform of the Russian army in the strictly military sphere will continue in accordance with its current assumptions. The pace of reforming the Armed Forces of the Russian Federation will be determined solely by the organizational and financial capabilities of the Russian state, above all by solving the problems between the defense ministry and the armaments industry, directly affecting the implementation of a large-scale, costly technical modernization.
More...
