We kindly inform you that, as long as the subject affiliation of our 300.000+ articles is in progress, you might get unsufficient or no results on your third level or second level search. In this case, please broaden your search criteria.
The genre of tragedy was described in Aristotle’s Poetics, which had a formative influence on the subsequent European theory of literature. Interest in antiquity and its influence on modern European culture was manifested throughout Dostoevsky’s work. He read ancient authors and and thought about classical education a lot. Belinsky also pointed out the combination of the tragic and the comic in the writer’s works. The first attempts to describe the development of the ancient theory of tragedy in Dostoevsky’s novels date back to the beginning of the 20th century. The writer adopted the concept of Aristotle. He construes tragedy as representation of a catastrophic event with terrible consequences. Dostoevsky himself, following Aristotle, understands the tragic hero as an ordinary person whose sufferings cause compassion from the audience and spiritual purification — catharsis.
More...
Review of: Pilipović, Jelena (2014), Locus amoris: dijaloško čitanje Sapfine poezije, Beograd: Filološki fakultet Univerziteta u Beogradu – Naučna KMD.
More...
The paper deals with one of the shortest, but most sophisticated among Sappho’s preserved poems. In aneffort to express love despair, the poetic voice describes a part of the underworld as a desirable and enchanting landscape – by such a description, seemingly simple, but actually paradoxical, the poetess invites her reader to plunge into a complex stream of early Greek eschatological conceptions. Omnipresent erotic topics melt with elaborate imaginary topology: with the idealised, i.e. proto-idyllic nature and with visionary afterlife surroundings. In an attempt to position Sappho’s imaginary topology in its poetic and eschatological context, this paper offers a comparative reading of the Homeric epics and the orphic funerary texts as well as of the orphic rhapsodies’ fragments. Hopefully, the semantic richness of Sappho 95V is unveiled, at least partially, as well as the complexity and the ambiguity of the love phenomenon in early Greek poetry.
More...
This article advocates for the reconsideration of some of the most influential theoretical discussions on epic and its generic features, such as those offered by Hegel, Lukács and Bakhtin. The Hegelian approach to epic, it is argued, also informed later scholars, such as the Chadwicks or Bowra, to posit an evolutionary model that considers oral traditions without long poems as somewhat inferior to Ancient Greek or Vedic, and to require a more complex and advanced social and national framework as the prerequisite for the birth of such long epics as the true realisation and embodiment of epic genre. As I will argue further, these generic distinctions were mostly formulated on a rather small sample of Homeric epics, and the material collected from various oral traditions in more recent times clearly shows the limitations of the earlier theoretical models. I will therefore advocate for a more inclusive, functional generic definition that takes into consideration the specific context in which epic functions in a particular oral tradition. The last section of this paper offers some implications of the theoretical discussion on the Serbian oral epic tradition, in particular to implicitly Hegelian national-romantic attempts to unify short separate songs about Kosovo or Marko Kraljević into great Iliad-like epic poems.
More...
The objective of the article is to demonstrate the paradox of the spread of the Homeric epics: having been created by the descendants of the Achaeans in exile three or four centuries after the Trojan war, they became widespread among all of the Greekspeaking world, i.e. mostly among those who destroyed the Achaean civilization forcing the heroes' descendants into exile. The author poses a question: why do the Greek tribes, who have driven the Achaeans out and took their territory, accept a story of the Achaeans' great past as their own? To answer this, the article suggests a hypothesis that on a profound level the Iliad contains a philosophical idea of the world unity. This idea is not terminologically defined in the epics, however, it is presented as a philosophy-of-law concept of responsibility for one's own decision (free will). This answer is based on analysis of the long similes in Iliad and the instances of interrelation of gods and men and the decisions made by the former and the latter out of their free will.
More...
Empedocles uses two forces to describe the world process, the emergence and destruction of space - Love and Strife, which work in turn, and in due time, replace each other. It is obvious that love is responsible for unification and creation, and hostility for division and destruction. At first glance it seems quite natural that it is the power of unification that Empedocles calls Aphrodite. However, when you look closely at the fragments of the poem, the image of Aphrodite is not so unambiguous: she acts as a god-craftsman, that is, not just watches from afar as the roots of things are connected to each other, but mixes them with her own hands and is directly involved in the creation of living beings. We meet her involved in such activities as metal casting, pottery, and artwork. This naturally leads to the question from where did she get so many different functions? To answer this question, one should turn to literary sources about Aphrodite both before and after Empedocles’ life (in the context of Homer’s epos and Hesiod’s poem), consider the religious tradition of Cyprus and especially the East, neighboring Greece, from where, in the opinion of some scientists, the goddess could get into the Mediterranean cultural landscape (most important study here is the work by Nano Marinatos), to study archaeological data and findings related to Aphrodite. Taking into account Empedocles’ interest to bloodless sacrifices I will try to tie his views with the later orphic tradition. At the same time, in order to protect myself from losing the way in the forest of such huge massif it is necessary to restrict the area of this study. I will concentrate only on the activities of Aphrodite as she is presented in Empedocles.
More...
Heraclides of Pontus (c. 388–310 BCE), a Platonic philosopher, worked in various literary genres and wrote on such topics as psychology, politics, literature, history, geography, astronomy and the philosophy of nature. Nothing is preserved. The present publication contains a collection of the testimonies about Heraclides’ varied writings, dedicated to Greek cultural history, including literary and religious studies, and, in some details, musical history. The evidences are translated and numbered according to a new edition by Schütrumpf et al. 2008.
More...
The review of: Szymon Drzyżdżyk. 2017. Chrystologia w perspektywie Mitu Trojańskiego. Kraków: Wydawnictwo „Scriptum”. 252 s. ISBN 978-83-65432-61-2.
More...
: In this text the authors tackle the specifics of the translation reception of a dramatic text, the criteria for the applicability of theatrical translation and the characteristics of Attic tragedy reception in Bulgaria and thus, the factors that require new translation approaches adequate to the needs of the audience.The authors propose an experimental approach to conducting the approbation of a new translation, introducing the concept of actional reception: a workshop with the participation of spectators, obtaining feedback through interviews and discussions on an unpublished translation of Euripides’ Electra by D. Tabakova commissioned by the DPT Ivan Radoev – Pleven.
More...
Kostas Ouranis (1890-1953), Angelos Dhoxas (1900-1985), Orestis Laskos (1907-1992), Caesar Emanouil (1902-1970), Alexandros Baras (1906-1990), Nikos Kavvadias (1910-1975) are among the artists who in the turbulence of the interwar years discover the fascination of the urban space and the magic of the voyage. French literature had been familiar with the image of the modern city from the time of Baudelaire’s poems (The Swan, Spleen), but Greek poetry first discovered it only via the generation of the symbolists of the 1920s. The theme of the city was entirely absent from the lyric poetry of the poetic generation of the 1890s. “The Disharmonic Flute” (1929) by the poet Caesar Emmanuel is among the lyrical collections that have become the quintessence of this new Athenian urban life. In its verses vibrate the unending noise of the cabaret and of the performance together with a strong sense of hedonistic delight.
More...
Was the chief literary critic of the 1930’s, Antreas Karantonis (1910-1982), spiteful and unfair in his critical texts about the poetry of G.T. Vafopoulos (1903-1996) and was Karantonis a critic who adapted to the poetic evolution? The prominent poet of the 1930’s generation has expressed the opinion that Karantonis has been unfair to his poetry but research on the critical texts shows that, besides the negative views, Karantonis also expressed some positive ones regarding Vafopoulos’ poetry. In addition, the constant critical adaptability that comes as a result of the critic's communication with the shifting poetic codes, and for which Karantonis’ work is reproached by Vafopoulos, could be considered as an essential — perhaps even the most essential — virtue of the dynamic function of critical discourse.
More...
Celem artykułu było ukazanie miłości, błogosławieństwa i zdrady jako głównych tematów 13. rozdziału Ewangelii Jana. Cel, jakim było przedstawienie wniosków teologicznych wypływających z Janowego opisu Ostatniej Wieczerzy, został zrealizowany poprzez analizę tekstu J 13,1-30 za pomocą hebrajskiej retoryki biblijnej. Metoda retoryczna, która skupia się przede wszystkim na wskazaniu relacji wewnątrz opracowywanego tekstu i między mniejszymi jednostkami, tworzącymi całościową kompozycję tekstu, pomaga pogłębić przesłanie, jakie autor ostatniej Ewangelii pragnął przekazać czytelnikowi.Praca nad tekstem została przedstawiona w trzech syntetycznych punktach. Pierwszy punkt został poświęcony kompozycji tekstu oraz analizie jego mniejszych jednostek. Delimitacja, będąca etapem inicjalnym, pozwoliła wydzielić z 13. rozdziału Ewangelii Jana sekwencję zawartą w ww. 1-30. Kolejny podział wskazał siedem części, tworzących trzy fragmenty, których zależności zostały opisane w 2. podpunkcie. W ostatnim podpunkcie została ukazana całościowa kompozycja badanego tekstu i nadano tytuły utworzonym fragmentom na podstawie głównych tematów z nich wypływających.Przeprowadzone badanie pozwoliło wyodrębnić z tekstu istotne wyrażenia i idee, które posłużyły jako punkt wyjścia do porównania ich z innymi miejscami w Piśmie Świętym, w których występują. Kontekst biblijny był niezbędnym etapem analizy, prowadzącym do interpretacji części przedstawionych w punkcie 1.Punkt trzeci w całości poświęcony został wnioskom teologicznym zawartym w trzech głównych tematach sekwencji, tj. miłości, błogosławieństwu i zdradzie. W poszczególnych podpunktach wskazano znaczenie miłości i błogosławieństwa na tle Starego i Nowego Testamentu oraz przybliżono postać Judasza, jako tego, który zdradził Jezusa. Każdy z podpunktów został zakończony wnioskiem, ukazującym wpływ tych trzech rzeczywistości na teologię analizowanej jednostki.
More...
Przedmiotem badań w niniejszym artykule jest poszukiwanie fundamentów tożsamości ucznia Chrystusa znajdujących się w Ewangelii, aby w obliczu świata, w którym wszelkie granice się rozmywają, na nowo pokazać wyraźne rysy ucznia Pana. Cel ten został zrealizowany poprzez egzegezę fragmentu 17. rozdziału Ewangelii według św. Jana (J 17,9-19) z wykorzystaniem biblijnej retoryki semickiej oraz z uwzględnieniem najnowszej literatury z zakresu przedmiotu badań.Zasadnicze etapy pracy, którymi były: delimitacja badanego fragmentu, opis kontekstu biblijnego, interpretacja i wyciągnięcie wniosków teologicznych, zostały ujęte w trzech punktach. Na początku pierwszego punktu omówiono delimitację, ukazując kontekst dalszy oraz bliższy dla J 17. Następnie z zastosowaniem analizy odgórnej wydzielono w nim trzy jednostki: ww. 1d-8, 9-19 i 20-26. Do dalszej pracy wybrano fragment środkowy (ww. 9-19), którego treścią jest modlitwa Syna za uczniów. Poprzez zastosowanie metody analizy retorycznej udało się w badanym tekście wyszczególnić trzy części (ww. 9-11c, 11d-13 oraz 14-19) ułożone koncentrycznie w schemacie ABA’. Dla każdej z nich została opisana struktura wewnętrzna, konieczna do przeprowadzenia właściwej interpretacji. W punkcie drugim przeprowadzono interpretację poszczególnych części poprzedzoną analizą kontekstu biblijnego dla każdej z nich. Ta analiza pozwoliła m.in. zobaczyć powiązanie badanej perykopy z przypowieścią o synu marnotrawnym (Łk 15,31-32) oraz z modlitwą Ojcze nasz (Mt 6,9-13), a przez to dostrzec głębszy sens tekstu biblijnego.Trzeci punkt, który składa się z dwóch podpunktów, pokazuje kompozycję retoryczną całego fragmentu, prowadzącą do wniosków teologicznych. Na jej podstawie pokazano, że istotą przesłania J 17,9-19 jest miłość Ojca, która przyjmuje niedoskonałych synów, aby ci mogli prawdziwie stać się dla siebie braćmi.
More...
Cierpiący Sługa Pański ukazany w czterech fragmentach Księgi Izajasza jest postacią zarówno fascynującą, jak i niezwykle tajemniczą. Niniejszy artykuł, zatytułowany Trzecia Pieśń Sługi Pańskiego (Iz 50,4-11) – tekst kanoniczny i jego paralela w Targumie Jonatana, miał na celu przybliżenie osoby Sługi poprzez szczegółową analizę fragmentu znajdującego się w 50. rozdziale tej prorockiej księgi Starego Testamentu. Punkt 1. prezentuje tło historyczne oraz teologiczny klimat, w jakim powstały poszczególne pieśni. Deutero-Izajasz, anonimowy prorok, który zebrał i zredagował myśli tzw. szkoły Izajasza, działał w czasach niewoli babilońskiej. Głosił pocieszenie narodu i łaskawą miłość jedynego Boga, który posłużył się osobą perskiego władcy, Cyrusa II Wielkiego, aby wybawić swój wybrany naród z niewoli. Mając w pamięci czasy niewoli, została spisana Trzecia pieśń Sługi Pańskiego, której szczegółowa analiza znalazła swoje odbicie w punkcie 2. Wyłania się z niej obraz wybranego przez Boga Sługi, którego intymna więź ze Stwórcą przeplata się z niesprawiedliwym cierpieniem. Jednak ufność w Bożą pomoc utwierdza Sługę w trwaniu przy powierzonej mu misji. W punkcie 3. biblijny tekst został wzbogacony żydowską tradycją aramejskich tłumaczeń, tzw. targumów. Przekłady te były niezbędną pomocą dla narodu, który po powrocie z niewoli posługiwał się jedynie językiem aramejskim. Oprócz funkcji translatorskiej targumy pełniły także zadanie interpretacji tekstu biblijnego, wprowadzały konieczne wyjaśnienia i doprecyzowania, a ich rewizja w szkołach rabinackich pomagała utrzymać ortodoksyjną teologię judaistyczną. W Targumie Jonatana Sługa Pański jest prorokiem, którego zadaniem jest wykładanie Tory tym, którzy odeszli od Bożych przykazań. Zatem łatwiejsze będzie nie tylko teologiczne zgłębienie jednego z tekstów Starego Testamentu, ale również bliższe poznanie tajemniczego Sługi, który w proroczym słowie stał się obrazem i pierwowzorem wcielonego Słowa – Jezusa Chrystusa.
More...
Po przedstawieniu rzeczywistości dotyczącej charyzmatów w Starym Testamencie, w Ewangeliach, Dziejach Apostolskich zostało omówione pierwotne znaczenie i występowanie słów „charyzmat/charyzmaty” w Biblii. Na tym tle autor rysuje bezpośredni kontekst nauczania o charyzmatach omawiając wspólnotę Koryncką i Pierwszy List do Koryntian. W swoich analizach koncentruje się na sekcji dotyczącej rzeczywistości duchowej (1 Kor 12–14) ukazując różne funkcjonowanie charyzmatów wewnątrz Kościoła przedstawionego jako ciało Chrystusa. Ujmuje zależności pomiędzy charyzmatami a miłością oraz praktykowaniem glosolalii i proroctwa. Całość dopełnia omówienie analiz dotyczących nauczania św. Pawła o charyzmatach dokonanych w różnych artykułach przez Käsemann, R.Y.K. Fung, G.D. Fee, J.D.G. Dunn. G. Barbaglio.
More...
Przedmiotem artykułu jest egzegeza i interpretacja Łk 16 na podstawie metodologii wypracowanej przez retorykę semicką. Założony cel został osiągnięty. Przeprowadzone badania oraz ich wyniki opisano w 3 powiązanych ze sobą punktach. Pierwszy z nich został poświęcony kompozycji tekstu. Na ten etap pracy składała się: delimitacja, która pozwoliła wydzielić 16. rozdział Ewangelii wg św. Łukasza jako jedną jednostkę oraz nakreślić jej kontekst; możliwe stało się ukazanie, że w skład Łk 16 wchodzą 3 powiązane ze sobą fragmenty oraz ich szczegółowa segmentacja (ujęta w 2. podpunkcie). Ostatnim etapem było spojrzenie całościowe na badaną sekwencję, uzasadniające jej symetryczno-koncentryczną budowę. W drugim punkcie przeprowadzono analizę intertekstualną poszczególnych wyrażeń, istotnych dla interpretacji perykop wchodzących w skład sekwencji. Na tym etapie badań możliwe stało się dostrzeżenie powiązań pomiędzy jednostkami. To z kolei pozwoliło w trzecim punkcie opisać zależności i uzasadnić proponowaną wcześniej figurę kompozycyjną AXA’. Wypracowana interpretacja poszczególnych fragmentów stała się punktem wyjścia dla głębszej analizy, w której interpretacji poddano jednostki paralelne, co z kolei pozwoliło na wyciągnięcie wniosków teologicznych. Wykazano, że poznanie, w rozumieniu biblijnym, jest pierwszym etapem na drodze do pełnego zaangażowania. Tylko ten, kto prawdziwie doświadczył bliskości Jezusa, jest zdolny podjąć ryzyko, wykorzystując wszystkie możliwe środki, by pozyskać Królestwo Niebieskie. Może to uczynić jedynie, okazując miłosierdzie i czyniąc użytek z dóbr doczesnych. Niepodzielne serce oddane na służbę Bogu domaga się kreatywnej miłości bliźniego.
More...
Artykuł jest próbą odczytania przesłania Jezusa, pozostawionego wspólnocie Nowego Przymierza jako testamentu podczas Ostatniej Wieczerzy, którego realizacja zaowocuje osiągnięciem obiecanego Królestwa. Cel ten został osiągnięty poprzez analizę fragmentu 22. rozdziału Ewangelii według św. Łukasza (Łk 22,14-38) za pomocą hebrajskiej retoryki biblijnej. Przeprowadzone badanie zostało opisane w 3 powiązanych ze sobą punktach. Pierwszy z nich (Kompozycja) został poświęcony kompozycji tekstu. Na ten etap pracy składała się delimitacja, która pozwoliła wydzielić z rozdziału 22. Łukaszowej Ewangelii fragment zawarty w ww. 14-38. Kolejne odgraniczenia wskazały 5 mniejszych jednostek ułożonych względem siebie paralelnie. Ich szczegółowa segmentacja została ujęta w 2. punkcie (Kontekst biblijny oraz interpretacja poszczególnych fragmentów sekwencji Łk 22,14-38). Na koniec 1. punktu (1.3. Ujęcie całościowe) dokonano ujęcia całościowego badanej sekwencji, co uzasadniło jego symetryczno-koncentryczną budowę. Wypracowana kompozycja stała się punktem wyjścia dla analiz podjętych w drugim punkcie. Składał się na nie kontekst biblijny oraz interpretacja poszczególnych perykop. Ten etap badania pozwolił dostrzec powiązania pomiędzy jednostkami, które zebrane i opisane w rozdziale kolejnym uzasadniły proponowaną wcześniej figurę kompozycyjną ABCB’A’. Na początku trzeciego punktu (3.1. Interpretacja perykop w ich wzajemnym odniesieniu) przedstawiono interpretację 5 badanych jednostek w ich odniesieniach do fragmentów paralelnych oraz pozostałych, a to z kolei pozwoliło na wyciągnięcie wniosków teologicznych. Wskazano, że realizacją testamentu Jezusa jest służba, której motywem musi być miłość. Tylko ten, kto przyjmie rewolucję Mistrza z Nazaretu, głoszącego, że aby królować, trzeba służyć, będzie godny przystępować do stołu eucharystycznego tu na ziemi, a kiedyś królować z Bogiem w niebie.
More...
The unexpected death of a young man is not meaningless to a Christian. Although in the Old Testament, longevity was regarded as a consequence of a good life, God’s reward for executing justice (see e.g. Ex 20:12; Dt 5:16.33; 11:8.21; Si 1:12.20), the Bible teaches about the relative value of life on the earth and blessing of the deceased young servants of God (see e.g. Si 18:8-10; Ws 1:6.8; 2.1.6.21-23; 3:1-3.9-11). Sudden death was considered as a God’s punishment (see e.g. Num 11:1; 14:37; 16:21.31-35; Dt 28:20; Ps 78:33; Jr 28:17; Ezk 11:13). The temporal prosperity of sinners is an expression of God’s patience, who calls for conversion and will judge everyone (Ml 2:17–3.2.14-20). Christ calls us to be ready to meet him (Matthew 24:42-44; Luke 12:39; Mt 25:13; 24:45-51; Luke 12:41-48). Just as nobody except the Father in heaven knows the moment of the second coming of Christ (Mark 13:28-37), so no one knows the moment of his death. The apostles encourage perseverance, vigilance, and trustful expectation of the end of earthly life, which is only a stage on the way to God (see Acts 20:28-31; Ephesians 6:18-20; Colossians 4:2; 1 Th 5:5-8; 2Tm 4:5; Heb 13:17; 1 P 5:8; Rv 3:3; 16:15; Ph 3:12-14; 2 Tm 4:6-8; Rm 14:8). We trust that many of our young deceased can already enjoy the reward for their good lives and works.
More...