Szymon Drzyżdżyk, Chrystologia w perspektywie Mitu Trojańskiego
The review of: Szymon Drzyżdżyk. 2017. Chrystologia w perspektywie Mitu Trojańskiego. Kraków: Wydawnictwo „Scriptum”. 252 s. ISBN 978-83-65432-61-2.
More...We kindly inform you that, as long as the subject affiliation of our 300.000+ articles is in progress, you might get unsufficient or no results on your third level or second level search. In this case, please broaden your search criteria.
The review of: Szymon Drzyżdżyk. 2017. Chrystologia w perspektywie Mitu Trojańskiego. Kraków: Wydawnictwo „Scriptum”. 252 s. ISBN 978-83-65432-61-2.
More...
Kostas Ouranis (1890-1953), Angelos Dhoxas (1900-1985), Orestis Laskos (1907-1992), Caesar Emanouil (1902-1970), Alexandros Baras (1906-1990), Nikos Kavvadias (1910-1975) are among the artists who in the turbulence of the interwar years discover the fascination of the urban space and the magic of the voyage. French literature had been familiar with the image of the modern city from the time of Baudelaire’s poems (The Swan, Spleen), but Greek poetry first discovered it only via the generation of the symbolists of the 1920s. The theme of the city was entirely absent from the lyric poetry of the poetic generation of the 1890s. “The Disharmonic Flute” (1929) by the poet Caesar Emmanuel is among the lyrical collections that have become the quintessence of this new Athenian urban life. In its verses vibrate the unending noise of the cabaret and of the performance together with a strong sense of hedonistic delight.
More...
Was the chief literary critic of the 1930’s, Antreas Karantonis (1910-1982), spiteful and unfair in his critical texts about the poetry of G.T. Vafopoulos (1903-1996) and was Karantonis a critic who adapted to the poetic evolution? The prominent poet of the 1930’s generation has expressed the opinion that Karantonis has been unfair to his poetry but research on the critical texts shows that, besides the negative views, Karantonis also expressed some positive ones regarding Vafopoulos’ poetry. In addition, the constant critical adaptability that comes as a result of the critic's communication with the shifting poetic codes, and for which Karantonis’ work is reproached by Vafopoulos, could be considered as an essential — perhaps even the most essential — virtue of the dynamic function of critical discourse.
More...Analiza tekstu J 13,1-30 w świetle hebrajskiej retoryki biblijnej
Celem artykułu było ukazanie miłości, błogosławieństwa i zdrady jako głównych tematów 13. rozdziału Ewangelii Jana. Cel, jakim było przedstawienie wniosków teologicznych wypływających z Janowego opisu Ostatniej Wieczerzy, został zrealizowany poprzez analizę tekstu J 13,1-30 za pomocą hebrajskiej retoryki biblijnej. Metoda retoryczna, która skupia się przede wszystkim na wskazaniu relacji wewnątrz opracowywanego tekstu i między mniejszymi jednostkami, tworzącymi całościową kompozycję tekstu, pomaga pogłębić przesłanie, jakie autor ostatniej Ewangelii pragnął przekazać czytelnikowi.Praca nad tekstem została przedstawiona w trzech syntetycznych punktach. Pierwszy punkt został poświęcony kompozycji tekstu oraz analizie jego mniejszych jednostek. Delimitacja, będąca etapem inicjalnym, pozwoliła wydzielić z 13. rozdziału Ewangelii Jana sekwencję zawartą w ww. 1-30. Kolejny podział wskazał siedem części, tworzących trzy fragmenty, których zależności zostały opisane w 2. podpunkcie. W ostatnim podpunkcie została ukazana całościowa kompozycja badanego tekstu i nadano tytuły utworzonym fragmentom na podstawie głównych tematów z nich wypływających.Przeprowadzone badanie pozwoliło wyodrębnić z tekstu istotne wyrażenia i idee, które posłużyły jako punkt wyjścia do porównania ich z innymi miejscami w Piśmie Świętym, w których występują. Kontekst biblijny był niezbędnym etapem analizy, prowadzącym do interpretacji części przedstawionych w punkcie 1.Punkt trzeci w całości poświęcony został wnioskom teologicznym zawartym w trzech głównych tematach sekwencji, tj. miłości, błogosławieństwu i zdradzie. W poszczególnych podpunktach wskazano znaczenie miłości i błogosławieństwa na tle Starego i Nowego Testamentu oraz przybliżono postać Judasza, jako tego, który zdradził Jezusa. Każdy z podpunktów został zakończony wnioskiem, ukazującym wpływ tych trzech rzeczywistości na teologię analizowanej jednostki.
More...Kompozycja i interpretacja J 17,9-19 w świetle retoryki semickiej
Przedmiotem badań w niniejszym artykule jest poszukiwanie fundamentów tożsamości ucznia Chrystusa znajdujących się w Ewangelii, aby w obliczu świata, w którym wszelkie granice się rozmywają, na nowo pokazać wyraźne rysy ucznia Pana. Cel ten został zrealizowany poprzez egzegezę fragmentu 17. rozdziału Ewangelii według św. Jana (J 17,9-19) z wykorzystaniem biblijnej retoryki semickiej oraz z uwzględnieniem najnowszej literatury z zakresu przedmiotu badań.Zasadnicze etapy pracy, którymi były: delimitacja badanego fragmentu, opis kontekstu biblijnego, interpretacja i wyciągnięcie wniosków teologicznych, zostały ujęte w trzech punktach. Na początku pierwszego punktu omówiono delimitację, ukazując kontekst dalszy oraz bliższy dla J 17. Następnie z zastosowaniem analizy odgórnej wydzielono w nim trzy jednostki: ww. 1d-8, 9-19 i 20-26. Do dalszej pracy wybrano fragment środkowy (ww. 9-19), którego treścią jest modlitwa Syna za uczniów. Poprzez zastosowanie metody analizy retorycznej udało się w badanym tekście wyszczególnić trzy części (ww. 9-11c, 11d-13 oraz 14-19) ułożone koncentrycznie w schemacie ABA’. Dla każdej z nich została opisana struktura wewnętrzna, konieczna do przeprowadzenia właściwej interpretacji. W punkcie drugim przeprowadzono interpretację poszczególnych części poprzedzoną analizą kontekstu biblijnego dla każdej z nich. Ta analiza pozwoliła m.in. zobaczyć powiązanie badanej perykopy z przypowieścią o synu marnotrawnym (Łk 15,31-32) oraz z modlitwą Ojcze nasz (Mt 6,9-13), a przez to dostrzec głębszy sens tekstu biblijnego.Trzeci punkt, który składa się z dwóch podpunktów, pokazuje kompozycję retoryczną całego fragmentu, prowadzącą do wniosków teologicznych. Na jej podstawie pokazano, że istotą przesłania J 17,9-19 jest miłość Ojca, która przyjmuje niedoskonałych synów, aby ci mogli prawdziwie stać się dla siebie braćmi.
More...
Cierpiący Sługa Pański ukazany w czterech fragmentach Księgi Izajasza jest postacią zarówno fascynującą, jak i niezwykle tajemniczą. Niniejszy artykuł, zatytułowany Trzecia Pieśń Sługi Pańskiego (Iz 50,4-11) – tekst kanoniczny i jego paralela w Targumie Jonatana, miał na celu przybliżenie osoby Sługi poprzez szczegółową analizę fragmentu znajdującego się w 50. rozdziale tej prorockiej księgi Starego Testamentu. Punkt 1. prezentuje tło historyczne oraz teologiczny klimat, w jakim powstały poszczególne pieśni. Deutero-Izajasz, anonimowy prorok, który zebrał i zredagował myśli tzw. szkoły Izajasza, działał w czasach niewoli babilońskiej. Głosił pocieszenie narodu i łaskawą miłość jedynego Boga, który posłużył się osobą perskiego władcy, Cyrusa II Wielkiego, aby wybawić swój wybrany naród z niewoli. Mając w pamięci czasy niewoli, została spisana Trzecia pieśń Sługi Pańskiego, której szczegółowa analiza znalazła swoje odbicie w punkcie 2. Wyłania się z niej obraz wybranego przez Boga Sługi, którego intymna więź ze Stwórcą przeplata się z niesprawiedliwym cierpieniem. Jednak ufność w Bożą pomoc utwierdza Sługę w trwaniu przy powierzonej mu misji. W punkcie 3. biblijny tekst został wzbogacony żydowską tradycją aramejskich tłumaczeń, tzw. targumów. Przekłady te były niezbędną pomocą dla narodu, który po powrocie z niewoli posługiwał się jedynie językiem aramejskim. Oprócz funkcji translatorskiej targumy pełniły także zadanie interpretacji tekstu biblijnego, wprowadzały konieczne wyjaśnienia i doprecyzowania, a ich rewizja w szkołach rabinackich pomagała utrzymać ortodoksyjną teologię judaistyczną. W Targumie Jonatana Sługa Pański jest prorokiem, którego zadaniem jest wykładanie Tory tym, którzy odeszli od Bożych przykazań. Zatem łatwiejsze będzie nie tylko teologiczne zgłębienie jednego z tekstów Starego Testamentu, ale również bliższe poznanie tajemniczego Sługi, który w proroczym słowie stał się obrazem i pierwowzorem wcielonego Słowa – Jezusa Chrystusa.
More...Sezione II
Po przedstawieniu rzeczywistości dotyczącej charyzmatów w Starym Testamencie, w Ewangeliach, Dziejach Apostolskich zostało omówione pierwotne znaczenie i występowanie słów „charyzmat/charyzmaty” w Biblii. Na tym tle autor rysuje bezpośredni kontekst nauczania o charyzmatach omawiając wspólnotę Koryncką i Pierwszy List do Koryntian. W swoich analizach koncentruje się na sekcji dotyczącej rzeczywistości duchowej (1 Kor 12–14) ukazując różne funkcjonowanie charyzmatów wewnątrz Kościoła przedstawionego jako ciało Chrystusa. Ujmuje zależności pomiędzy charyzmatami a miłością oraz praktykowaniem glosolalii i proroctwa. Całość dopełnia omówienie analiz dotyczących nauczania św. Pawła o charyzmatach dokonanych w różnych artykułach przez Käsemann, R.Y.K. Fung, G.D. Fee, J.D.G. Dunn. G. Barbaglio.
More...Charakterystyka zjawisk meteorologicznych oraz analiza zmian wprowadzonych w Septuagincie i Wulgacie
Przedmiotem artykułu są dwa rodzaje wiatru występujące w opisie plagi szarańczy: wiatr wschodni oraz zachodni, oraz wpływ tych zjawisk meteorologicznych na rozumienie tekstu Wj 10,13.19. Tekst przedstawia cechy charakterystyczne wiatru wschodniego i zachodniego na terenie Palestyny i Egiptu, czyli miejsc, w którym zostały osadzone wydarzenia. Ponadto zostały przedstawione różnice występujące między tekstem hebrajskim i Septuagintą, Vulgatą oraz tłumaczeniem polskim.
More...
Ewangelista Jan zaprezentował w swoim dziele różne wymiary wiary w zmartwychwstałego Jezusa. Umiłowany uczeń uwierzył po zobaczeniu pustego grobu, w którym pozostały tylko płótna i chusta (J 20,8). Maria Magdalena uwierzyła po tym, jak przemówił do niej uwielbiony Chrystus, którego wcześniej pomyliła z ogrodnikiem (J 20,14-16). Uczniowie uwierzyli wówczas, gdy ujrzeli swego zmartwychwstałego Mistrza i Jego rany (J 20,20). Tomasz wyzbył się swych wątpliwości i uwierzył pod wpływem spotkania z Jezusem, który pozwolił mu nie tylko oglądać, lecz również dotknąć swych rąk i boku (J 20,24-28). Wreszcie są też i tacy, którzy nie widzieli Jezusa i Jego spektakularnych znaków, a jednak w Niego uwierzyli (J 20,29). Niniejszy artykuł prezentuje szczegółową analizę perykopy J 20,24-29, w której jest mowa o spotkaniu zmartwychwstałego Chrystusa z Tomaszem. Był to przełomowy moment w życiu apostoła, który wiązał się z dwoma rodzajami przejścia: od wątpliwości do wiary dojrzałej oraz od warunków stawianych Jezusowi do mocnego wyznania wiary: „Pan mój i Bóg mój!”.
More...
Przedmiotem artykułu jest egzegeza i interpretacja Łk 16 na podstawie metodologii wypracowanej przez retorykę semicką. Założony cel został osiągnięty. Przeprowadzone badania oraz ich wyniki opisano w 3 powiązanych ze sobą punktach. Pierwszy z nich został poświęcony kompozycji tekstu. Na ten etap pracy składała się: delimitacja, która pozwoliła wydzielić 16. rozdział Ewangelii wg św. Łukasza jako jedną jednostkę oraz nakreślić jej kontekst; możliwe stało się ukazanie, że w skład Łk 16 wchodzą 3 powiązane ze sobą fragmenty oraz ich szczegółowa segmentacja (ujęta w 2. podpunkcie). Ostatnim etapem było spojrzenie całościowe na badaną sekwencję, uzasadniające jej symetryczno-koncentryczną budowę. W drugim punkcie przeprowadzono analizę intertekstualną poszczególnych wyrażeń, istotnych dla interpretacji perykop wchodzących w skład sekwencji. Na tym etapie badań możliwe stało się dostrzeżenie powiązań pomiędzy jednostkami. To z kolei pozwoliło w trzecim punkcie opisać zależności i uzasadnić proponowaną wcześniej figurę kompozycyjną AXA’. Wypracowana interpretacja poszczególnych fragmentów stała się punktem wyjścia dla głębszej analizy, w której interpretacji poddano jednostki paralelne, co z kolei pozwoliło na wyciągnięcie wniosków teologicznych. Wykazano, że poznanie, w rozumieniu biblijnym, jest pierwszym etapem na drodze do pełnego zaangażowania. Tylko ten, kto prawdziwie doświadczył bliskości Jezusa, jest zdolny podjąć ryzyko, wykorzystując wszystkie możliwe środki, by pozyskać Królestwo Niebieskie. Może to uczynić jedynie, okazując miłosierdzie i czyniąc użytek z dóbr doczesnych. Niepodzielne serce oddane na służbę Bogu domaga się kreatywnej miłości bliźniego.
More...Egzegeza Łk 22,14-38 na podstawie metodologii wypracowanej przez retorykę semicką
Artykuł jest próbą odczytania przesłania Jezusa, pozostawionego wspólnocie Nowego Przymierza jako testamentu podczas Ostatniej Wieczerzy, którego realizacja zaowocuje osiągnięciem obiecanego Królestwa. Cel ten został osiągnięty poprzez analizę fragmentu 22. rozdziału Ewangelii według św. Łukasza (Łk 22,14-38) za pomocą hebrajskiej retoryki biblijnej. Przeprowadzone badanie zostało opisane w 3 powiązanych ze sobą punktach. Pierwszy z nich (Kompozycja) został poświęcony kompozycji tekstu. Na ten etap pracy składała się delimitacja, która pozwoliła wydzielić z rozdziału 22. Łukaszowej Ewangelii fragment zawarty w ww. 14-38. Kolejne odgraniczenia wskazały 5 mniejszych jednostek ułożonych względem siebie paralelnie. Ich szczegółowa segmentacja została ujęta w 2. punkcie (Kontekst biblijny oraz interpretacja poszczególnych fragmentów sekwencji Łk 22,14-38). Na koniec 1. punktu (1.3. Ujęcie całościowe) dokonano ujęcia całościowego badanej sekwencji, co uzasadniło jego symetryczno-koncentryczną budowę. Wypracowana kompozycja stała się punktem wyjścia dla analiz podjętych w drugim punkcie. Składał się na nie kontekst biblijny oraz interpretacja poszczególnych perykop. Ten etap badania pozwolił dostrzec powiązania pomiędzy jednostkami, które zebrane i opisane w rozdziale kolejnym uzasadniły proponowaną wcześniej figurę kompozycyjną ABCB’A’. Na początku trzeciego punktu (3.1. Interpretacja perykop w ich wzajemnym odniesieniu) przedstawiono interpretację 5 badanych jednostek w ich odniesieniach do fragmentów paralelnych oraz pozostałych, a to z kolei pozwoliło na wyciągnięcie wniosków teologicznych. Wskazano, że realizacją testamentu Jezusa jest służba, której motywem musi być miłość. Tylko ten, kto przyjmie rewolucję Mistrza z Nazaretu, głoszącego, że aby królować, trzeba służyć, będzie godny przystępować do stołu eucharystycznego tu na ziemi, a kiedyś królować z Bogiem w niebie.
More...Biblia o niespodziewanej chwili śmierci i potrzebie gotowości na spotkanie z Panem
The unexpected death of a young man is not meaningless to a Christian. Although in the Old Testament, longevity was regarded as a consequence of a good life, God’s reward for executing justice (see e.g. Ex 20:12; Dt 5:16.33; 11:8.21; Si 1:12.20), the Bible teaches about the relative value of life on the earth and blessing of the deceased young servants of God (see e.g. Si 18:8-10; Ws 1:6.8; 2.1.6.21-23; 3:1-3.9-11). Sudden death was considered as a God’s punishment (see e.g. Num 11:1; 14:37; 16:21.31-35; Dt 28:20; Ps 78:33; Jr 28:17; Ezk 11:13). The temporal prosperity of sinners is an expression of God’s patience, who calls for conversion and will judge everyone (Ml 2:17–3.2.14-20). Christ calls us to be ready to meet him (Matthew 24:42-44; Luke 12:39; Mt 25:13; 24:45-51; Luke 12:41-48). Just as nobody except the Father in heaven knows the moment of the second coming of Christ (Mark 13:28-37), so no one knows the moment of his death. The apostles encourage perseverance, vigilance, and trustful expectation of the end of earthly life, which is only a stage on the way to God (see Acts 20:28-31; Ephesians 6:18-20; Colossians 4:2; 1 Th 5:5-8; 2Tm 4:5; Heb 13:17; 1 P 5:8; Rv 3:3; 16:15; Ph 3:12-14; 2 Tm 4:6-8; Rm 14:8). We trust that many of our young deceased can already enjoy the reward for their good lives and works.
More...
The remnants of the war, massacre and exile have tried to testify by various means. Traumatic past and negative memories have inspired artistic and intellectual works. Knowing the pain and losses experienced in different parts of the world required being in the field, keeping records and collecting oral narratives. While the transfer of what happened is possible trough various means from diary to autobiography, the issue of not being forgotten is on the agenda. Testimonies and memories of war victims, fugitives, prisoners and immigrants have been reference sources in the process. In this study, we will argue that novels can serve as reminder tools of a lost period or forgotten events by promoting their social circulation. The fictional intersection and memory transfers of two Anatolian-born writers has allowed us to analyze the reciprocal socio-cultural spasms caused by the Turkish-Greek Population Exchange (1924). The text analyzes the aspects and ways in which population exchange- which is a forced migration and thus stands apart from other types- is brought back in novels as well as its effects on social recall. Besides Yaşar Kemal's quartet titled Bir Ada Hikâyesi and Dido Sotiriyu's İ Nekri Perimenun and Matomena Homata, which are matched with purposeful sampling here, we can study an autobiography that has not been mentioned in any academic media or publications until now. It should be noted that it is complementary. Manolis Aksiotis, who is a real person, and his testimony have allowed us to address many issues from using testimony in fiction to showing witnesses in the novel, allowing us to see that a cognitive record may not distort the original event even when it transforms a fictional record.
More...
Review of: Aleksandr Sinitsyn, Igor Surikov - Sean Sheehan. A Guide to Reading Herodotus’ Histories. London and New York: Bloomsbury Academic, 2018. XIV, 316 p. ISBN 9781474292665
More...
The paper presents the first attempt to compare two short stories – Anna on the Neck by Anton Chekhov and a well-known short story by the Greek author Emmanuel Roidis Psychology of a Husband from Syros. Both texts were published at the same time (in 1895) and are considered to be masterpieces. The initial motivation for such textual analysis became almost a complete coincidence between the plots of the two stories. A series of telling coincidences and contradictions observed between the analyzed stories require some kind of explanation which will allow us to view both texts from the different angle. The paper aims to determine the correlation between the writers’ biographies and the personality traits with the characteristics of the protagonists and the style of story telling.
More...
In this article, I analyze the use and absence of the augment in the 3rd singular forms ἔθηκε(ν) and θῆκε(ν) in the Iliad and try to determine the value of the transmitted forms. In doing so I first analyze the forms by checking permitted elisions and by applying metrical laws, bridges and caesurae. The forms that can be analyzed by those criteria are of type A (metrically secure). I then proceed to the forms whose value cannot be established by these metrical criteria and check if an “internal reconstruction” can solve the issue. The method I use is based on Barrett’s metrical and morphological analyses of the augment in Euripides and Taida’s analyses on the augment in the Homeric Hymns. This method analyzes the metrically insecure forms by looking at their position in the verse, the passages in which they appear, and by comparing them to the metrically secure forms in the same paradigm. The forms that can be analyzed by this method are catalogued type B; the forms that cannot are of type C. The forms of type A and type B will be the basis for subsequent syntactic and semantic analyses of the augment use in these forms in the Iliad (elsewhere in this journal).
More...
An analysis of the works devoted to the poetics of the title demonstrates that although the majority of facts are presented correctly, the lack of a systematic approach and the required historical perspective makes the explanation of their origin completely unsatisfactory. It actualizes the need to review all the discovered facts in the history of the title as a form of the author’s reflection on the text framework in the context of historical poetics. Periodization of historical poetics in the terminology proposed by S. S. Averintsev demonstrates that the title is absent in the period of pre-reflexive traditionalism and appears only when moving to the next period, namely, reflexive traditionalism. The most archaic titles include the widely understood genre and theme of the text. Later, the title transforms into merely a name; common titles with predication occur sporadically. During the Renaissance, the title may have acquired a conditional character (numerical name), and the identification of the text was carried out through the development of the predicative part, which annotated the text and was sometimes of a promotional nature. The title in its modern form emerges during the transition from reflexive traditionalism to the anti-traditionalist tendencies of the bourgeois era. In the 19th century, the abstract becomes an independent genre and breaks away from the title, while the author, who was initially in the last position, subsequently moved to the first in the title complex (book name, genre, author).
More...
The present study focuses on the tragic heroine, Electra, who rose to prominence in the Athenian dramas of the fifth-century BC, particularly in Aeschylus’s Choephori, Sophocles’s Electra and Euripides’s Electra, but this enigmatic figure continued to stir the imagination of the artists of the subsequent generations to the extent of making its presence memorable not only in literary texts but also in visual arts and music. This paper attempts to reveal the ways in which Electra myth has delighted and inspired various artists by stressing out the peculiarities of this myth that never seems to go out of fashion. It can also be observed that Electra’s figure, even sculpted in marble severity, continues to arouse both pity and admiration in her quest and demand for justice as well as her attempts to re-establish the religious, moral and societal values.
More...
Among the great number of translations by Jan Kasprowicz we find those of all tragedies by Aeschylus. Kasprowicz was fascinated and inspired by this playwright since he was a schoolboy. He also considered Aeschylus an artistic soulmate. This paper is devoted to the beginning of the second part of Aeschylus’s Oresteia, manuscripts of which have been damaged. Only 21 verses have been reconstructed from the original. However, in Kasprowicz’s translation, the beginning takes 46 verses.
More...