Author(s): Piotr Madajczyk / Language(s): Polish
Issue: 1/2017
Celem referatu jest pokazanie zarówno specyfiki, jak i wyjątkowości polityki
niemieckich nazistowskich władz okupacyjnych, prowadzonej na ziemiach
polskich wobec elit, a szczególnie inteligencji.
Wrogi stosunek do inteligencji należącej do innej narodowości niż dominująca
w państwie narodowym nie jest czymś wyjątkowym, towarzyszył przez
XIX wiek powstawaniu państw narodowych. Widoczny był także podczas
nowego kształtowania tych państw i ich granic po I i II wojnie światowej.
Szczególnie wrogie traktowanie tych elit, widoczne także w Polsce, miało
swoją tradycję, tym bardziej zrozumiałą, że to inteligencja była jądrem,
wokół którego tworzyły się narody i państwa narodowe, w niej najsilniejsza
była tożsamość narodowa.
Polityka niemiecka wobec narodu polskiego w latach II wojny światowej
nawiązywała do tej tradycji, ale równocześnie nadawała jej zupełnie nowe,
odmienne znaczenie. Pozostać miała jedynie jego część, którą można było
wykorzystać do prostej pracy. Już we wrześniu 1939 roku prowadzono
masową, planową eksterminację polskich elit (Sonderfahndungsbuch),
kontynuując ją w latach późniejszych (Aktion AB). Eksterminacji ulec miały
także osoby nienadające się do pracy, czyli psychicznie chore i upośledzone.
Wkrótce rozpoczęto natychmiastową eksterminację osób narodowości
i pochodzenia żydowskiego, także należących do polskiej inteligencji.
Podsumowując, wrogi stosunek do inteligencji polskiej nie był, jak wcześniej,
częścią polityki nastawionej na asymilację grupy odmiennej narodowościowo,
ale elementem ludobójczej polityki, opartej na kryteriach rasowych.
More...